In april 2014 werd een droom werkelijkheid voor mij en mijn partner. We betrokken ons chaletje, onze basis voor het ultieme genieten van de natuur op de Veluwe. Dat wij zó 'met open armen' ontvangen zouden worden, als 'gasten' in de Veluwse dierenwereld, konden we niet bevroeden! 

Al snel werden wij wekelijks stille getuigen van de vaste bewoners van de Veluwe. Onder andere vossen; dassen; zelfs een wasbeer, komen 'op bezoek' in onze bostuin. Maar onze 'vaste' bezoekers ervaren wij inmiddels als 'familie': de heren Edelhert! 

edelhert chalet 2 jnh

De eerste keer dat er een Edelhert in de tuin stond te knabbelen van het vogelvoer in ons vogelhuisje voelde ik mijn hart in mijn keel kloppen! Wat onwerkelijk; indrukwekkend; prachtig; bijzonder! Geen woorden konden, en kunnen, wij vinden voor het vertrouwen van de heren Edelherten, die ons met regelmaat bezoeken. Het feit dat zij steeds terugkomen kan maar een ding betekenen... Wij als mensen respecteren hun privacy en leefgebied. Wij als mensen zijn te gast in hun habitat. Zolang wij ons als dusdanig blijven gedragen, gunnen de heren Edelhert ons een verbluffende kijk in hun leefwereld. 

edelhert chalet 4 jnh

In het voorjaar staan ze relaxed te grazen in een weiland vlak bij ons chalet. Ze zien ons van een afstandje rommelen in de tuin. Ze kennen onze (blaffende) honden, onze stemmen en bewegingen, onze geur, onze geluiden en bewegingen bij en rondom ons chaletje. Soms gaan we rustig met een stoel tegenover het weiland zitten kijken. Heerlijk! Wat ons opvalt is dat er mensen langs het weiland fietsen die recht voor zich uitkijken of druk met elkaar aan het kletsen zijn op de fiets, maar niets zien! Ze weten niet wat ze missen 'in onze ogen': het mooiste en meest statige zoogdier wat in ons land in het wild leeft, graast nog geen 100 meter van ze af! Veel mensen kennen het Edelhert alleen van foto's en films, hun gewei van 'landelijke' plafondlampen! Toch zijn wij ook een beetje blij dat 'het gros' van de fietsers de Edelherten niet opmerkt. Zodra ze namelijk wel opgemerkt worden, reageren de meeste mensen zo 'idolaat' dat 'de heren' gelijk de kuierlatten nemen. 

We herkennen 'onze mannen' zo langzamerhand aan het enige waarmee ze zich specifiek van elkaar onderscheiden; hun gewei. Ik kan het niet langer laten en bedenk voor ieder een naam. Zo komt 'onze' Leo met zijn opvallende horizontale 'zijtakje' in zijn kroon, met regelmaat het vogelvoer opknabbelen in de tuin. 

In de loop van het voorjaar en zomer zien we de 'knullige knobbeltjes' op hun koppen rap uitgroeien tot prachtige wollige geweien. Het uiterlijk verandert met de seizoenen van een beschut, grijzige vacht naar een mooie bruin/kastanjekleurige volle vacht met een donkerbruine langharige halspartij. De hals gaat meer en meer een prominente rol spelen ten opzichte van de rest van het hertenlichaam en is inmiddels ook 'één bonk spier'. Het indrukwekkende gewei weegt in zijn volle glorie zeker 10 kg per stang. Daar gaan de heren dan ook naar 'lopen en staan': indrukwekkend statig! 

Eind augustus staat de Bronst voor de deur! Helaas voor ons: A man's gotta do what a man's gotta do... De heren verlaten ons voor de komende maanden en gaan zo'n 6 uitputtende weken tegemoet. Wij gaan naar ze op zoek en zien, met een beetje geluk, in de schemeravond, een grote roedel hindes, begeleidt door een trots Edelhert, over een weiland galopperen. 

En dan appt Boswachter Bart mij ineens een filmpje! Hij heeft Leo gesignaleerd 'ver weg' in Hoenderloo, en filmt hem terwijl hij wat onhandig achter de dames aan rent in de hoop op nageslacht. 

Oktober, november en december zijn stille maanden voor ons. Maar dan ineens springt de tuinspot weer aan! Daar staat hij! Schichtig en onrustig om zich heen kijkend. Zijn wollige gewei is 'afgeveegd' tot een statig 'wapen' met scherpe lichtende punten. Hij is wat mager en zijn vacht is grauw en viezig, één oor ingescheurd. Hij is duidelijk op zoek naar voedsel en herinnerde zich gelukkig ons vogelhuisje nog. Door een kier van de gordijnen volgen wij met ingehouden adem zijn afwachtende bewegingen en zijn vermoeide en schrikkerige blik. In de daaropvolgende weken springt de lamp met grotere regelmaat aan. Drie 'heren' komen, gescheiden van elkaar, snoepen van het vogelvoer en het oude brood. De andere twee edelherten noemen we Tak en Prik. Sinds een paar weken hebben de heren 'hun krachten gebundeld' zeg maar, en betreden met regelmaat gezamenlijk onze bostuin. Prik is wel de brutaalste van de drie! Ik heb hem kunnen filmen met mijn mobiel. Door een kiertje van de gordijnen zie ik hem nog geen 2 meter van het raam staan, mij brutaal 'vol in de lens' aankijkend, kauwend op de vogelzaden. Als ik zijn gedachten zou kunnen lezen zou hij volgens mij denken: 'Ik zie jullie wel hoor!' Als het plateautje tot het laatste zaadje is leeg gelikt, stapt 'meneer' in alle rust en zelfverzekerd richting het bos. 

Ze wisselen elkaar af wat betreft het dineren in onze tuin: Leo, Tak en Prik. Regelmatig zien we de één in de tuin staan en de ander op een afstandje in de schaduw iets buiten de tuin. Hier en daar hebben we wat 'veegboompjes' in onze tuin. Ze voelen zich duidelijk thuis en veilig bij ons.

edelhert chalet 3 jnh

Het laatste plasje van de honden 'verjaagd' ze ook al niet meer. Sterker nog: Amber staat naar ze te blaffen maar ze blijven staan met zo'n blik van: 'Aansteller, wind je niet zo op…'. Gelukkig laat onze 'Spaanse kliko' (jachthondje kruising Podenco X Cocker) het alleen bij blaffen. Alsof de heren dat aanvoelen: 'Grote bek, maar ze schijt in haar broek van ons...'.

Begin januari springt de lamp aan en wie staat daar met slechts één geweistang? Leo! Op zijn kop een grote rode plek. Hij is letterlijk en figuurlijk uit evenwicht. Dat zien we ook aan zijn onrustige gedrag. Heel vroeg voor de tijd van het jaar, is hij zijn geweistang verloren, want doorgaans gebeurt dit vanaf zo'n half februari. Nu dus al begin januari? Zou de zachte temperatuur van invloed zijn op deze vervroegde 'afworp'? 'Zoals de natuur beloofd' is Leo binnen drie dagen daarna de andere geweistang ook verloren. Zo ook is Prik inmiddels 'de sigaar'. Tak loopt nog trots 'de baas te spelen' van de drie, met zijn enorme gewei. Als de twee geweiloze mannen het voer uit het vogelhuisje likken en Tak stapt 'fier' op ze af, druipen ze af en geven hem direct de ruimte om op te eten wat er nog ligt. De 'rooswonden' op het hoofd van Leo zijn inmiddels dicht en er zitten al weer 'bobbels' op. Een volgend gewei is in ontwikkeling. Straks is Tak ook zo'n 20 kg lichter en begint 'de cyclus van het Edelhertenleven' weer opnieuw.

Het is en blijft een fascinerend proces om te volgen. Wat zijn wij bevoorrecht dit alles van zo dichtbij te mogen zien! Dank Heren Edelhert! Wij hopen nog vele jaren van jullie te mogen genieten!

Bert & Astrid en de hondjes