2 februari 2019

Vierhouten - Om 11.00 verzamelden we nabij camping Samoza op deze sneeuwachtige zaterdag. De parkeerplek had wat duidelijker omschreven gemogen want mensen reden heen en weer niet wetende waar het precies was.

Gelukkig haalde Jan de verloren schapen binnen en konden wij, na de introductie van Olinda, om 11.15 op pad. Deze introductie kende nog wel een paar verrassende elementen, want er schijnen heksen te zijn op de route èn de wolf schijnt hier rond te lopen. Nu is dat niet zo erg ware het niet dat volgens drs P. de laatste wandelaar in de rij altijd gegrepen wordt. Dus het was dringen om toch voor de zekerheid maar vooraan te lopen. Tevens was het ook nog ff spannend of onze kok, in de persoon van Jan P., de soep wel voldoende warm zou hebben straks. Ik kan jullie al vast vertellen: Ja!

 

 

 

            

Op pad! 1˚C en de nattige sneeuw ging zowaar over op mooie volle vlokken. Het was ronduit idyllisch en met de pas er goed in liepen we in de buurt van de Ossenkolk naar de Vierhoutense heide. Een landgoed waar nog een kleine oude zandverstuiving is. Deze zandverstuivingen ontstonden doordat heidevelden werden overbegraasd of teveel werden afgeplagd. Prenten van roodwild gezien en aan het eind van een pad zagen de voorste wandelaars drie reeën die snel overstaken het bosvak in. Zoelplekken en prikkeldraad waar het varkenshaar aan zat. Aan de gespleten haarpunten was goed te zien dat het om zwartwild ging die duidelijk geen goede shampoo gebruikten. Het viel mij op dat er weinig varkensactiviteit te zien was terwijl ze hier wel zijn. Er ligt zoveel mast overal dat de varkens weinig moeite hoeven doen om te kunnen vreten. Ook waren de bosbouwers druk bezig geweest met houtkap. Gelukkig waren de paden, ondanks de sneeuw en het boswerk, goed te belopen. Ik had begrepen dat Olinda de route heel vaak gelopen heeft om op fatsoenlijke paden te kunnen lopen zonder dat je last zou hebben van mountainbikers. Die missie was in ieder geval geslaagd. Onderweg kwamen we op een pad een bloedspoor tegen en een 100 meter verder weer. Geen prenten of andere sporen zichtbaar rondom. Het leverde in ieder geval de meest spookachtige ideeën op wat dat geweest zou kunnen zijn. Traditioneel is er soep op de route en een kleine alcoholische versnapering en ouderwetse chocolademelk. De locatie van deze culinaire traktatie was naast het Roode Heksmeer. Prachtig gebiedje met vennetjes. Met in elk been een borrel gingen we weer op pad voor het laatste deel van de wandeling. Het was gelukkig nog maar een klein stukje... Nat maar voldaan kwamen we weer uit op de Plaggeweg. Leuke mensen ontmoet en ik had het idee dat er een vaste kern meeliep. Er liepen ook nog een paar collega’s van de rasterploeg van de Vereniging mee. De koppies werden geteld om er zeker van te zijn dat we niemand verloren hadden en na een afsluitend woordje van Olinda kreeg ze een bos tulpen aangeboden voor haar bezielende leiding van deze winterwandeling. Volgend jaar is iedereen hopelijk weer van de partij. Olinda en Jan dank jullie wel voor deze traditionele happening.