De Stakenberg, zaterdag 1 februari 2020. De winterwandeling van Vereniging het Edelhert. Dit jaar een wat langere wandeltocht van ongeveer vijftien kilometer die ons langs vele mooie plekjes aan de westkant van de Veluwe zal voeren tussen Vierhouten en Hulshorst. Het is een sombere, bijna droge en voor het jaargetijde erg warme dag. Met de groep vertrekken we stipt om 11.00 vanaf de picknickplaats aan de Stakenburgweg. 

Onze gids Olinda kan vanwege een blessure eigenlijk zelf niet mee, wat op slimme wijze is opgelost met een mooie elektrische mountainbike. Met het afwisselen tussen het fietsen en lopen is de afstand voor haar ook prima te doen. Zo gesteld gaan we onderweg.

Onze tocht begint in het Zandenbos waar we al snel bij een mooie zoelplaats voor zwartwild aankomen. Rondom staan veel schuurbomen en na enig zoeken door de groep, ook de haren van Wilde Zwijnen met de gespleten top. 

We vervolgen onze weg over de Westeindse heide richting de Leuvenhorst en het Willemsbos. In dit afwisselende bos met veel hoogteverschillen zien we veel wissels en op sommige plaatsen kan je de herten die hier gepasseerd zijn ruiken. Na een stuk lopen vinden we een plukplaats waar een smakelijke duif is opgegeten. Een beetje duister of het een roofvogel of een vos is geweest, de sporen van beide zijn op dit plekje aangetroffen.

Na een klein stukje over een verhard fietspad leidt Olinda ons links af en een stukje omhoog. Daarna volgt een adembenemend uitzicht over het Hulshorsterzand een van de prachtige stuifzandgebieden op de Veluwe. Het is bijna alsof je tijdens de Winterwandeling op verse sneeuw loopt, nog geen voetspoor te bekennen. We vervolgen onze weg door het mulle zand en over hoog opgeblazen zandduinen en lopen door dit mooie stuk natuur naar het Middelbos toe. 

Met inmiddels al ruim elf kilometer gelopen te hebben splitst de groep zich en maakt de ene groep nog een rondje over een ander stuk van het Hulshorsterzand. De andere groep gaat alvast rechtstreeks naar de rustplaats toe. Op dit stuk van de heide zie je duidelijk wat er gebeurt als het niet wordt onderhouden. Op veel plaatsen wordt deze overwoekerd door helmgras en dennebomen. Misschien voor de heide niet goed, maar het geeft een prachtig terrein met op veel plaatsen prima dekking voor het wild. 

Na dit extra rondje komen we aan bij een schattig huisje midden in het bos, Aortjes Huus. Andre en Sijsje Hop ontvangen onze groep hier hartelijk. Een klein probleempje, de groep die zonder Olinda rechtstreeks naar het huisje zou lopen heeft het verkeerde paadje gevolgd. Nu is de originele wandeling toch sneller. Snel zijn ze opgespoord en is iedereen weer bij elkaar en genieten we van koffie, thee en heerlijke erwtensoep.

Andre zijn overgrootmoeder Aortje heeft met haar gezin tot 1965 in het huisje gewoond. Zonder stroom, maar met een waterput en een plee en een bijzonder mooi ijshuus in de tuin. Oorspronkelijk is het huisje gebouwd door Willem van Vloten (inderdaad het Willemsbos) voor zijn bosarbeiders. Waarom Aortje er met haar gezin is gaan wonen is niet helemaal bekend, maar uit luxe zal het niet zijn geweest. 

In het huisje branden de kachel, het fornuis en verschillende olielampen. Andre vertelt dat in het huisje van ongeveer vier bij tien meter vroeger tot wel 14 mensen hebben gewoond. De meiden sliepen in de bedstee, in drie lagen lijkt het meer op een soort stapelkast. De jongens sliepen op zolder die via een luik te bereiken is. Andre en Sijsje willen het huisje in ere houden en schenken er om de zondagmiddag thee en koffie voor wandelaars, voor wie Aortjes Huus, net als voor ons een verrassende oase midden in het bos is. Na deze welkome pauze is het tijd voor de laatste kilometers terug richting de parkeerplaats aan de Stakenberg. 

Olinda en Jan ontzettend bedankt voor deze mooie wandeling op een stuk van de 

Veluwe wat ik in ieder geval nog niet kende.