De vossebes (vaccinium vitis-idaea), waarvan de officiële naam rode bosbes is, behoort evenals de blauwe bosbes tot de heideachtigen. Uit een oude schoolflora van begin deze eeuw blijkt dat deze bosbes destijds niet alleen bekend was onder de naam vossebes maar vele verschillende volksnamen had zoals krakelbes, hondsbes, beerenbes, en roode bleeken.

De vossebes is een kleine heester die ook 's winters groen blad heeft. De donkergroene bladeren zijn leerachtig en kunnen een omgerolde rand hebben.
De vossebes is in Nederland een inheemse plant die in loofbossen en naaldbossen groeit op zowel zure, humeuse als op voedselarme zandgrond. De vochtigheid in de bodem mag vari?ren van droog tot vochtig, maar de atmosfeer moet vochtig zijn.

		De kleine witachtige bloempjes bloeien zowel in de lente als aan het eind van de zomer tot ver in de herfst. De bloempjes zitten in trossen aan het einde van een stengel. De donkerrode rijpe bessen zijn vanaf de herfst rijp tot ver in de winter aan de heester te vinden. In het najaar is het dus goed mogelijk om aan een vossebesstruik zowel bloemen als vruchten aan te treffen.
		Van de vossebes is bekend dat deze voor het grofwild een goede voedselbron is. Zowel de bladeren als twijgen worden het gehele jaar door gegeten en ook de rode bessen behoren tot het voedsel van het grofwild. Ook voor de mens is de vossebes, met provitamine A en rijk aan vitamine C, een smakelijke vrucht, die veelal verwerkt wordt tot compote die bij een wild- of gevogeltegerecht geserveerd kan worden. De vruchten kunnen ook verwerkt worden tot chutney, dessert en thee (waarvoor ook de bladeren worden gebruikt). Behalve de vossebes worden in Nederland ook de bessen van twee andere heideachtigen, de kleine en grote veenbes, tot o.a. compote en thee verwerkt.

.