Op 27 maart was het eindelijk weer zover. De rasterploeg kon na 4 maanden gedwongen winterstop eindelijk het veld in. Er werd dan wel niet gedarteld, maar enthousiast waren we wel. Ook het weer werkte mee, want tegen de verwachting in bleef het droog en was het een aangename werktemperatuur.
Na in augustus 2009 een eerste stuk van het raster om de Noorderheide verwijderd te hebben, stond vandaag een volgend stuk van dit raster op het programma. Ook nu was weer het de bedoeling om het gaas zo gaaf mogelijk op te rollen, omdat het hergebruikt zal worden. Dit keer voor een hondenlosloopgebied van SBB.
Om 9 uur was het verzamelen bij de zuidwestpunt van de Noorderheide tussen Elspeet en Vierhouten. Dus rond kwart voor negen waren de eerste enthousiastelingen er al. De koffie was er gelukkig ook al vroeg, doch de koeken waren er pas ruim over negenen. Dat leverde wat commentaar op bij mijn aankomst (juist ja , ik had de koeken bij me). Rond half tien reed een stoet van auto’s (carpoolen is nog steeds niet het sterkste punt van onze groep) achter Lennard Jasper aan over de Noorderheide naar de noordoost hoek. Dat was best een aardig tochtje, waarbij menig auto lekker smerig werd. Onderweg kwamen langs onderdelen van de waterwerken van de vroegere eigenaar, de Rotterdamse havenbaron Van Beuningen. Deze waterwerken zijn in de dertiger jaren aangelegd en bestaan niet alleen uit gemetselde vijvers en “beekjes”, maar ook uit hutten, banken en piramiden.
Een groot deel van deze waterwerken is in slechte staat, maar een andere groep vrijwilligers (De Heemkundige vereniging Nuwenspete) heeft zich op het herstel hiervan gestort. Met een tweetal vertegenwoordigers van deze vereniging werden in de loop van de dag vele wetenswaardigheden over beide vrijwilligersgroepen uitgewisseld.
Op het startpunt van de werkzaamheden aankomend stak een groep met geweidragers voor ons de heide over. Na dit welkom werden de handen uit de mouw gestoken. Het merendeel van de ruim 30 rasterachtigen stortten zich op het raster; een groep naar links en een groep naar rechts. Hierbij was ook een nieuw lid van onze groep; Wouter Boza. Ik heb me laten vertellen dat hij zich deze dag goed vermaakt heeft, zodat we hem vaker mogen verwachten.
De rest zette de partytent op (mag ik in dit deel van het verslag nog zo noemen). Deze kwartiermakers zagen ook nog een roedeltje moeflons de heide over steken.
Het werk vlotte prima. Het ziet er al heel anders uit als het gaas en een deel van de palen eruit is. Het verwijderen van een toegangshek vergde wel het nodige spitwerk. Nadat Marco het zware graafwerk had gedaan ronden Ab en Herman dit klusje af.
Bij de koffie wachtte ons een verrassing toen Ben Hidding het woord nam. Onze (party)tent staat gestald bij hem thuis en Ben en Dinie verzorgen het vervoer als we deze tent nodig hebben. Zij vonden het niets dat er steeds over “de tent” werd gesproken en vonden dat er een naam bedacht moest worden waarmee dat recht gedaan werd aan de functie ervan. Een prijsvraag uitschrijven bleek gelet op hun eigen creativiteit niet nodig. En zo mocht Henk het bord onthullen met de nieuwe naam. Vanaf heden hebben wij onze Windvang.
“Het reukorgaan van herten, waarvoor wij dit werk doen, wordt de windvang genoemd. Hiermee kunnen ze mensen op honderden meters ruiken. Wij hebben een slechter reukorgaan, doch sommige rasteraars lijken de koffie en de soep al op honderden meters te ruiken. Ze zijn er tenminste als de kippen bij als er koffie en soep is. Tenslotte slaat de naam ook op zijn feitelijk functie; een beschutte plek voor de kooktoestellen en soepeters” (vrij naar de tekst van Ben)
Na de koffie bleef de cateringploeg achter om de soep te maken. Vandaag was onze Cees op proef bij dit ploegje. Volgens de chef kok is hij met glans geslaagd, zodat de we vanaf vandaag een nieuw lid hebben in deze gewaardeerde ploeg. 
De rest toog weer het veld in om nog een enkele honderden meters raster te verwijderen. Daar dit gedeelte door een dichtere dekking liep vergde het meer zweetdruppels om het gaas goed los te krijgen van de palen.
Eenmaal weer in het open terrein werkte het beter, zoals op de volgende 2 foto’s is te zien. Let daarbij vooral op de verschillende technieken om een paal uit de grond te trekken. Zoals Hans het doet ziet er zwaar en stoer uit, doch Natasja laat zien dat het (soms) niet veel voor stelt. 
En we zijn er niet alleen om te werken. Het bijpraten is ook een belangrijk onderdeel van dit soort dagen. 
Er werd ons gevraagd om de rollen gaas te verzamelen op een paar plekken waar de terreinauto van SBB nog kon komen. Daarvoor moeten diverse rollen een flink eind door het heideveld worden gerold.
Als de laatste rollen op zijn plek liggen en we rond de 900 m raster verwijderd hebben is het tijd voor de soep . Dus toog iedereen naar de op een idyllische plek in het veld gelegen Windvang.
Na de voortreffelijke soep en de gezellige nazit was het tijd om de Windvang weer af te breken en op huis aan te gaan. Dat was gelukkig ook voor Karin ook mogelijk, want haar autosleutel was in het veld gevonden. Ze had die nog niet gemist, zodat ze zich nog geen zorgen had gemaakt.
