600 m, niet de moeite voor routiniers
(een rastaurateur)

Hoog Buurlo - Dit was de boodschap in de uitnodiging voor het rasteren voor zaterdag 15 mei 2010, we hoefden dan ook pas om half tien acte de présence te geven. Dit kwam mij duur te staan. Ik arriveerde om tien voor half tien en het enige uit de koffiekan wat nog over was was het 'grondsop'. Ik heb toen maar een extra "rosalie"koek genomen.


De lokatie betrof oude cultuurgronden rond Hoog Buurloo compleet met schaapskooi, die staatsbosbeheer terug wil brengen in de staat van rond 1900 met mooie eikenwallen en klassieke akkers met rogge, boekweit en haver.

We hadden drie klussen te klaren: één bestaande uit ouderwets rastaureren, het verlagen van een hertenkerend raster tot een varkenskerend raster en het verwijderen van een stuk schrikdraad.

Een fiks deel van de aanwezigen, scribent incluis, begon met het rastaureren. Dat viel niet mee. Niet dat ons onvolprezen strijkvrouwtje geen vakwerk afleverde, maar het gloednieuwe raster moest ook nog ingegraven worden, d.w.z. de geul waar het gaas in moest, anders gaan de varkens er moeiteloos onderdoor, was reeds gegraven, maar het dichtgooien bleef handwerk, dus zweten. Daarnaast moest aan passanten nog uitleg gegeven worden wat we aan het doen waren. Gelukkig hebben we een intellectueel in ons midden die dat op voortreffelijke wijze doet, onderwijl kon hij natuurlijk niet spitten. Tijdens het werk bleek dat de lokale herder, Wilfried, zo'n haast had dat hij de hongerige shoarmakudde maar vast het vers gerasterde gebied injoeg. Hierdoor leverden we in deze moeilijke tijden ook nog een passende bijdrage aan de economie. Een aantal lieden schrokken hier wel van (de Heer werd zelfs aangeroepen!) toen er opeens een blatend schaap achter hen stond. Wilfried, onze begeleider van die dag,  moest uitleggen dat hij de schaapsherder was, omdat hij er kennelijk niet als zodanig uitzag. Dit was een interessante, want hoe ziet een schaapsherder eruit? Misschien miste hij een paar klompen en een forse baard? Zou kunnen. Er werd ook nog een archeologische vondst gedaan. Vermoedelijk betrof het een oude bruine glazen biercontainer van een fabriek uit Grollo. Het wetenschappelijk bewijs moet nog geleverd worden. Ook werden er naarstige pogingen gedaan nieuwe bestuursleden te vinden. Gebruikelijk is dit op een golfbaan te doen, maar ja tijden veranderen.

De tweede klus, het verlagen van het hertenkerend raster. Feitelijk ook goed te doen.  Het bovenste 'hertendeel' losmaken van het onderste varkenskerende deel  en vervolgens de krammen uit de palen trekken. Het geheel donderde vervolgens vanzelf op de grond, waarna het een kwestie is van oprollen en afvoeren. Vooraf kregen we wel het verzoek voorzichtig te zijn met de plantjes langs het hek. Kennelijk waren ze zeldzaam(?). Maar ja er stampten vele voeten langs het hek. Ik heb de schade niet geïnventariseerd, hopelijk viel het mee. Aangezien de eerste klus geklaard was, waren vele handen beschikbaar, zodat het vlot gepiept was. Maar er zat een addertje onder het Veluwse gras.

Dit bleef nog even verborgen tot na de lunch, welke, behalve uit eigen meegebrachte waar, ook uit ter plekke bereide soep met bijlagen bestond. In het kader van de maatschappelijke trend van langer doorwerken heeft de vereniging de daad bij het woord gevoegd en heeft één der rastaurateurs niet gepensioneerd, maar van de rasterploeg overgeplaatst naar de cateringploeg. De soep was weer voortreffelijk. Er was duidelijk met liefde in geroerd. Tijdens dit aangenaam verpozen ontstond nog een discussie over de leeftijd van een hert van een afgeworpen geweistang. Het blijft moeilijk om de leeftijd van een hert aan de hand van een geweistang te bepalen. Uiteindelijk werd gegokt aan de hand van de bolling van de rozenkrans dat het dier een jaar of twaalf zou kunnen zijn.

De derde klus, het verwijderen van een schrikdraadraster was onderwijl ook goeddeels geklaard. Voor het oprollen van dit gladde draad was de ploeg voorzien van een ultramoderne haspel, die iemand het Michiel de Ruyter gevoel gaf. Hij mocht draaien aan het grote wiel. Echter, enige restanten van het schrikdraad moesten blijven en opnieuw aangesloten worden. Onderwijl was de dag aardig gevorderd en de ploeg gekrompen, maar met vereende krachten zijn nog de nodige palen in de grond geheid en draden gespannen. Het was derhalve in tegenstelling tot de verwachting geen vroegertje, maar wel zeer bevredigend. Aardig was dat het varkenskerende raster bleef staan, maar er was ook een aantal dassentunnels onder dit raster ingegraven. Deze bestonden uit betonnen rioolpijpen van een dermate grote diameter dat varkens, zelfs van een fors formaat er makkelijk door konden. Leuke ontdekking. Door er een paar palen voor te zetten kunnen de varkens er niet meer door maar de dassen wel. We gaan er maar van uit dat eventuele biggen wel op tijd naar moeders terugkeren. Tenslotte afgepeigerd naar huis. O, niet te vergeten, voor de nieuwe rastaurateurs: van harte welkom in de ploeg!