Milsbeek - Het is weer gelukt. Ik kwam op 18 september, zoals voor mij kennelijk gebruikelijk, te laat om de volledige inleiding van Fons Mandigers van Natuurmonumenten in restaurant De Diepen in Milsbeek aan te horen. Hij was reeds bezig de historie en de toekomstplannen voor het gebied, met daarin het Reichswald waar wij die dag aan de slag zouden gaan, uit de doeken te doen. Het terrein ligt vlak over de grens bij Milsbeek en Duitse collegae waren er niet, dus het moest zachtjes gebeuren. Je weet maar nooit. Daarnaast kregen we die dag assistentie van de rotariërs afdeling Arnhem, in de volksmond de Rotary genoemd. Zoals zou blijken was dat bepaald niet verkeerd.
Het doel van de dag was het degraderen van een hertenkerend raster tot een varkenskerend raster, ofwel het bovenste stuk van het gaas eraf knippen, pakweg driekwart meter, en een navenant deel van de palen erafzagen. Iemand heeft dus het komende jaar keurig gezaagd openhaardhout.
We werden o.a. door twee terreinauto’s naar de werkplek gebracht. Daarbij bleek dat het nog een kunst is om de fourwheeldrive goed te hanteren in zo’n ding. Foutgebruik werd meteen afgestraft, we zaten (even) vast. Nadat die hindernis was genomen konden de handen uit de mouw. Echter voordat het gaas naar beneden komt is het noodzakelijk de krammen waarmee het gaas aan de palen vastzit eruit te trekken. Voordat dat echt op gang kwam bleek het mogelijk een diepgaande discussie op te zetten wat je het beste kon doen: eerst knippen en daarna de krammen eruit trekken of andersom. Ook buiten het parlement blijkt een intellectuele gedachtewisseling mogelijk, maar wij werden het wel snel eens. Misschien kunnen we eens in Den Haag rasteren.
Dankzij deze intellectuele ondersteuning bleek alras dat het verstandig was eerst te knippen en in ieder geval de bovenste krammen te laten zitten; tenzij je het prettig vond in gaas ingepakt te worden
Niet iedereen wachtte de uitkomst van deze discussie af. Eén van de gastmedewerkers was reeds met "chirurgische precisie", compleet met (steriele?) latex handschoenen, aan het werk. Gelukkig zijn die, voordat er bloed vloeide, vervangen door een paar stevige werkhandschoenen.
Aangezien de lunch ons werd aangeboden door de Natuurmonumenten en de borrel achteraf door De Rotary ontstond wel een sociaal probleem. Onze meest trouwe medewerker, die overgeplaatst is van de rasterploeg naar de catering, was dus die dag werkloos. Desondanks trof ik hem al gaasknopend aan, terwijl de jongste aanwezige achterop een terreinwagen rond gereden werd. Verschil moet er zijn. Een volgend probleempje betrof de Hel van Groesbeek. Er was die dag door mountainbikend Nederland een terreinrit met die naam georganiseerd die toevallig precies over hetzelfde pad ging waar wij aan het werk waren. De fietsroute was keurig met een bordje aangegeven en wat is er nu eenvoudiger om de wegen te doen scheiden door dat bordje een andere kant op te laten wijzen. Nou ja, tegen deze oplossing waren toch wat bezwaren en er is besloten dat we deze fietstocht maar naar oudhollands gebruik moesten gedogen. Ook was het een goede zaak te horen dat iemand het idee had DIE dag goed bezig te zijn. Het riep wel de vraag op hoe het zit met de overige dagen van het jaar?
Aangezien de manschappen (mensschappen?) in twee ploegen, die in tegengestelde richtingen werkten, verdeeld waren, leek het aardig ook eens de andere kant op te kijken. Hier was iemand met "high tech" gereedschap bezig een aluminium draaglijn, waaraan de bovenkant van het resterende nu varkenskerende raster wordt vastgemaakt, strak te trekken. Je moet wel weten hoe het moet, maar ook deze kennis is goed voor je c.v. Onderwijl was hier een dispuut of herten nu wel of niet van de geboden kans gebruik zullen maken, immers ze kunnen het raster nu passeren. Bij Natuurmonumenten bestaat de overtuiging dat de herten na verloop van tijd wel degelijk van de geboden opening gebruik zullen maken, zelfs zonder paspoort.
Na het nodige zweet was het goed lunchen. Hiervoor nog onze dank aan Natuurmonumenten en restaurant De Diepen. Voor het zover was moesten we ons over het fietspad met de auto een weg banen door de wedstrijdrijders die ons en masse tegemoet kwamen. Je kon wel zien dat de herfst eraan kwam: wat een kleuren.
Nadat de warme en koude hartversterkingen genuttigd waren is deze en gene weer in de laadbak van Naruurmonumenten geladen en naar de werkplek vervoerd. Daar werd de rust verstoord door de kettingzaag die zorgde voor de aftopping van de palen en de productie van het reeds genoemde brandhout. Tenslotte is bovenop het nu ontstane varkensraster het gebruikelijke fijngazige manchet aangebracht om te voorkomen dat herten(kalveren) hierin bij het overspringen blijven hangen. Een leuke waarneming werd ook nog gedaan. Een hagedis in de zon.
De meeste rotariërs vertrokken voordat we aan de door hun aangeboden eindborrel in het restaurant begonnen. Helaas kwamen we erachter dat deze mannen volgens hun reglement een activiteit maar één keer doen. Dat is natuurlijk geen echt probleem, er mag ook een ander etiket op. Om aan te geven dat niet alles hert is wat de clubklok slaat, dient gemeld te worden dat de handhaving van Nederlands historisch klokkenbestand ook bij rasterleden in goede handen is. Ook dit is in het veld nog even doorgenomen. Na terugkeer in het restaurant hebben we wat nattigheid genuttigd, waarbij één onzer zo eerlijk was publiekelijk te maken dat in de loop der tijden hij was blijven zitten met enige geleende tangen. Hij kon er nu weer één inleveren, een strafblad is ook niet alles. Daarmee kwam aan deze internationale werkdag een einde, maar niet aan deze internationale klus. In april gaan we het resterende deel van het hertenkerend raster degraderen.
