Zaterdagochtend, zes uur... vandaag ging ik voor het eerst mee met de rasterploeg! Bed uit, het hele ochtendritueel, lunchpakket klaarmaken, gps in de auto en dan op pad naar Epe waar we om negen uur op de koffie verwacht werden.

Ervaringen van twee nieuwelingen

Deze dag waren er een aantal nieuwe rasteraars aanwezig. Twee van hen zijn na die dag spontaan in de pen geklommen. Hier hun beleving  van deze rasterdag.

Ergens, diep in het bos, klonken 's morgens in alle vroegte buiten een jachthut de klanken van hoornblazers die "Das Hohe Wecken" speelden. Ik genoot van dat geluid... totdat iemand naast me mij een por in de ribben verkocht.  "Je moet eruit schat!" hoorde ik, waarna ik me realiseerde dat het de wekker in mijn telefoon was die vertelde dat het tijd was om op te staan!
Zaterdagochtend, zes uur... vandaag ging ik voor het eerst mee met de rasterploeg! Bed uit, het hele ochtendritueel, lunchpakket klaarmaken, gps in de auto en dan op pad naar Epe waar we om negen uur op de koffie verwacht werden.
Even over zevenen zat ik in de auto en ik gokte dat ik rond kwart voor negen op de afgesproken plek zou kunnen zijn, mooi op tijd dus. Helaas kon ik niet zo doorrijden als ik wilde en verloor ik onderweg een kostbaar kwartier, dat ik niet meer kon inhalen omdat ik te veel waarde hecht aan het roze stukje plastic.
Rond negen uur passeerde ik een parkeerplaats waarop allemaal mensen in "boskleuren" rond een picknicktafel stonden. Aangezien mijn gps zei dat ik er nog niet was reed ik door om even later toch maar terug te gaan. Auto parkeren, uitstappen en zo maar twee mensen herkennen: dit was duidelijk de ploeg van de vereniging die vandaag zou gaan hekwerken.

 


Vandaag zou er een flink stuk varkensraster rond het Wisselse Veen, een terrein van het Geldersch Landschap, van een fijnmazige manchet worden voorzien. Na de eerste koffie werden de ploegen ingedeeld, de ene ploeg verdween in het bos terwijl de andere ergens in de nattigheid begon.
Want nat was het daar, in het veen! Vooral het eerste stuk stond je tot ver over je enkels in de zuigende modder... oppassen dat je bij verder lopen je laars niet achter liet.




We stonden net met spullen en gereedschap aan de andere kant van het raster toen er met veel lawaai iets uit de bossages vertrok en onze collega's begonnen te schreeuwen en te fluiten: een varken nam de benen, gevolgd door een hond van een passant die even aan de controle van zijn baas was ontsnapt. Even later keerden de hond en de rust weer.


Wat is er verder te vertellen? Weinig eigenlijk... twee man rolden het dubbeltjesgaas uit en vouwden dat over het raster, de rest volgde met krammen en aluminiumdraad om het gaas vast te zetten. En zo meter na meter na meter na...



Gelukkig was er tijd voor een praatje en, ook niet onbelangrijk, koffie. En tussen de middag was er voor de schaft in de Windvang snert in twee variëteiten.



Als het werk zo eentonig lijkt als ik het opgeschreven heb, is dan de koffie en de soep nog reden genoeg om nog eens terug te komen? Want die kan je thuis ook krijgen. Klopt, maar dan mis je het buiten werken, het nuttig bezig zijn, een gezellige groep mensen met een zelfde interesse en verder totaal verschillend.
Voor mij was het alsof ik na een hele tijd weggeweest te zijn terug kwam bij een groep oude bekenden, als je snapt wat ik bedoel.
Een van de jongere rasteraars zei me later: "Mijn eerste keer voelde als een warm bad". Dat zegt denk ik genoeg, al heb ik deze dag veel te lang met m'n voeten in het koude veenwater gestaan... dat warme bad kwam 's avonds thuis pas!
Maar 18 december, ijs en weder dienende, ben ik er weer!

Eric Hoogstraat
---------------------------------
Dag Eric,

Ook ik was afgelopen zaterdag voor het eerst bij deze rasterclub aanwezig. Ik heb net als jij ervaren dat het een gezellige club is die niet te beroerd is de nieuwe het zware werk te laten doen. (geintje mensen)

Ik heb zelfs van een rasterexpert (de Benjamin naar zijn woorden) geleerd dat het raster in dit gebied aan de verkeerde kant van de palen was vast genageld. Waarom? Dat zal ik jou als leek gelijk eens even uitleggen: de zwijnen binnen het raster kunnen met het duwen tegen het raster de krammen er uit duwen omdat die aan de buitenkant zitten. Het had dus net andersom gemoeten. Elke dag valt er weer wat te leren.

Ook kwam ik er achter dat sommige mensen van de club het ook zien als een verkapt huwelijksbureau voor vrijgezellen, waar zij de bemiddelaar van zijn. Deze keer niet met Pools of Russisch sprekende dames of heren maar voor mensen in het groen...

Wat was de catering goed verzorgd, heerlijke snert en harde worst zoveel als je op kon.
Die worst werd ons via Margriet door onze “huisslager” Ter Weele aangeboden. Een aangename een lekkere verrassing!!



Bedankt, ik probeer de volgende keer ook te komen want als je twee keer bent geweest, mag je ook naar de "stamppottendag" komen is mij verteld...

Dick van den Brink

De laatste tijd mogen we ons verheugen op diverse nieuwe deelnemers binnen de rasterploeg. Dat is heel mooi, maar voor de nieuwkomers is het lastig om alle namen te onthouden. Ook de oudgedienden verslikken zich nog wel eens in de namen van de nieuwkomers. Dit heeft Ben aan het denken gezet en hij kwam vandaag met een oplossing; hij had een badge voor alle deelnemers bij zich.