Voor vele rasterachtigen was het zaterdag 16 april vroeg dag om op pad te gaan naar Milsbeek in Noord-Limburg. Maar zoals gewoonlijk was dat geen probleem want ruim voor het aanvangstijdstip had het merendeel zich al verzameld op de parkeerplaats van Eethuis De Diepen.
Degene die de kortste reistijd hadden, onze 3 gastheren van Natuurmonumenten, arriveerden bijna als laatsten. Tijdens de koffie werden vele nieuwtjes uitgewisseld maar daar kwamen we niet voor. Na enige lichte aandrang vanuit de echte werkers uit de groep gaf Henk het startschot voor de klus van vandaag: het afronden van het verlagen van het wildkerend raster van het Reichswald.
Wetende dat er weinig parkeerplaatsen nabij de werkplek waren was het carpoolen dit keer geen probleem: met slechts 3 auto’s voor ruim 25 werklustigen gingen we op pad.

sfoto02

Tot verrassing van de organisatie (H&P) splitste de groep zich toch weer in tweeën. Dit resulteerde in de loop van de dag in menig ritje of wandelingetje van de ene werkplek naar de andere. Maar goed dat het prima wandelweer was!

Op beide plekken werd weldra flink geknipt, gaas opgerold, draad gespannen en het ingekorte gaas aan de spandraad vastgezet. Later gevolgd door het dubbeltjesgaas afrollen, het vastbinden en het weer met krammen vastzetten van het gaas. Ons nazorgteam ontdekte dat daarbij nog wel eens een kram vergeten werd.







Al snel ontstonden er ook spontaan praatgroepjes, die even later weer over gingen in werkgroepjes. Dit is ook een boeiend fenomeen van onze rasteraars. Een opmerkzame observeerder constateerde dat naarmate de dag vorderde de praatgroepjes de overhand kregen.

Opmerkelijk was dat onze Egbert ook deze keer weer opgeraapt moest worden. Dit keer was het gelukkig zijn naambordje dat op de grond lag: dat had hij in zijn strijd met het gaas verloren.

Rond half twaalf kwam het erelid van onze Vereniging, Prins Floris van Oranje-Nassau, van Vollenhoven met de particulier secretaris Marina Taets van Amerongen, vergezeld door een afvaardiging van het bestuur met haar adviseurs de rasterploeg versterken. Na een korte toelichting over het doel van de klus toog het nieuwe gezelschap aan de slag. Prins Floris kreeg van Bas en Henk een verkorte cursus manchet vastzetten (draadknopen), waar hij met goed gevolg voor slaagde.

sfoto05

Met deze extra handen vorderde het werk goed, doch volgens mij had onze gastheer, Fons Mandigers van NM, wat extra rollen gaas uitgelegd, want we redden het niet om de beoogde 400 meter vóór de lunch af te ronden. Achteraf niet verwonderlijk want we bleken uiteindelijk die dag 550 meter raster verlaagd te hebben!

Iets later dan gepland arriveerden we weer bij De Diepen waar ons door NM een prima verzorgde lunch werd aangeboden. De aspergesoep was minstens van de kwaliteit van onze eigen catering. Daar ligt voor ons een uitdaging die we graan aangaan.



Tijdens de lunch ontstond aan één tafel het idee om niet met z’n allen voor amper een half uurtje het veld in te gaan om de klus af te ronden en dan pas te starten met de excursie over de Sint Jansberg, maar om de groep te splitsen. De ene groep zou de klus afronden zodat de rest meteen kon gaan wandelen. Dat voorstel werd overgenomen.

Daar sommige bestuurders, maar ook Prins Floris, ’s middags andere verplichtingen hadden namen we afscheid van deze extra werkploeg. Prins Floris bedankte ons voor de leerzame en gezellige kennismaking en sprak de wens uit om het niet bij deze ene keer te laten. Wat ons betreft is hij van harte welkom.

De groep splitste zich zodoende na de lunch in drieën: de werkers, de wandelaars en de vertrekkenden.



De werkers verdwenen uit mijn beeld zodat ik alleen iets kan melden over de excursie door, volgens Fons, het mooiste bos van Nederland. Het is inderdaad een zeer prachtig afwisselend bos op een sterk glooiend terrein met diverse bronnen en beekjes. In dat bos staan mispels, zoete boskers (tot wel 20 meter hoog), wilde peer, bergvliet en hulst naast majestueuze beuken, eiken en ook “gewoon” dennen.


Boskriek


Sleedoorn

Wilde peer
Wilde peer

Met de bevlogen toelichtingen van Fons werd het inderdaad het mooiste bos van Nederland.



Rond 3 uur werd Fons door een foontje van Rolf gestoord in zijn toelichting. Het rasterklusje was snel geklaard en de “werkers” zaten al op het terras. Zo werd duidelijk waarom ze zo spontaan aanboden om zich op te offeren voor de rest. (Ze hebben ook verschrikkelijk hard gewerkt aan dat laatste stukje… Red.)

Naast mooie bloeiende bomen en prachtige landschappen zagen we aan diverse holen in de grond dat de das zich ook goed thuis voelt op de Sint Jansberg. Ook werd een reegeit en een mysterieus roofdier gespot. De geleerden zijn het nog niet eens over wat het was.



Tegen vieren arriveerden wij ook op het terras, waar we snel onze dorst lesten en inhaakten in de diverse praatgroepen.



sfoto14

Daar de meesten nog een flinke terugreis voor de boeg hadden dunde het gezelschap al snel uit. Sommigen deden op de terugreis nog even de locale aspergeboer aan om een maaltje mee te nemen voor het weekend. Rond 5 uur vertrokken de laatsten, waarmee deze bijzondere werkdag er helaas weer op zat. Dit was mede te danken aan de prima wijze waarop NM haar gastheerschap invulde.