Vierhouten - 19 November 2011 is een mijlpaal want het laatste stuk raster langs de Noorderheide zal die dag verwijderd worden. En om dat te vieren zal er bezoek “van buiten” komen: een wethouder en wat persmensen.
Twee van de drie dingen hebben we in ieder geval gehaald, wethouder G. van den Berg, die onder andere Openbare Ruimte, Recreatie en Toerisme en Milieu voor de Gemeente Nunspeet in zijn portefeuille heeft en de Stentor Noord Veluwe in de persoon van een journaliste en later ook een fotograaf maakten hun opwachting. Het artikel van De Stentor is inmiddels ook op deze site te lezen.
Maar het belangrijkste, het slopen van het laatste stuk raster, hebben we helaas niet voor elkaar gekregen. Dus we zullen er nòg een keer aan de slag moeten gaan!
Bijna iedereen kent wel het verhaal van het Landgoed Noorderheide, met haar aangelegde beekjes en vennen en de pyramides. Ik kende het echter niet en heb daarom even wat opgezocht op internet. Zo weet ik nu dus dat het landgoed al sinds de twintiger jaren van de vorige eeuw in bezit van de familie Van Beuningen was en dat “De Villa” er in 1939 in opdracht van D.G. van Beuningen werd gebouwd. Toen is het terrein omrasterd en zijn ook op een deel ervan de kunstmatige watertjes en andere kunstwerken aangebracht.
In 1983 verkreeg Staatsbosbeheer het grootste gedeelte van het landgoed. Het gedeelte rond De Villa bleef in bezit van de familie Van Beuningen.
Een enthousiaste vrijwilligersgroep heeft de afgelopen decennia heel veel tijd, geld en energie gestoken in het renoveren van alle kunstwerken in het gebied. In een krantenartikel van 07 juli 2011 is te lezen dat alle hekken binnenkort weg zijn.
Alle hekken? Nee, ergens in de derde week van november is het oude, vervallen hek verwijderd en vervangen door een nieuw, dat symbolisch het terrein afsluit.
Het heeft geen echte functie want het raster dat er aan beide zijden op aansluit bestaat niet meer. Maar dat zie je op veel meer plaatsen en de symboliek daarvan heeft ook waarde. Naast de grote draaiboom, met daarop de naam “Noorderheide” staat een klaphekje, u weet wel, zo’n hekje dat uit zichzelf dicht valt en dat dan zo’n vervelende knal geeft. Dit was vandaag afgesloten met de ketting die al jaren om het oude hek zat. Het, gelukkig goed gesmeerde, hangslot zou door wethouder Van den Berg geopend worden.
De Rasterploeg is al diverse malen bezig geweest met het raster rond het oude landgoed. Op de site van de Vereniging zijn vast nog wel verslagen hierover terug te vinden en onderstaande foto uit 2006 getuigt daarvan.
Dit jaar is de ploeg twee keer voltallig en één keer in een wat kleinere samenstelling bezig geweest. Die ene keer was op speciaal verzoek van Lennard Jasper van SBB, voor wie wij zo langzamerhand een vast onderdeel van zijn werkploeg zijn gaan vormen omdat we het afgelopen jaar veel voor en met hem bezig zijn geweest. Vanwege het officiele tintje aan het begin van vandaag moest er vóór die tijd nog een stuk raster verwijderd worden en daarvoor is een kleine ploeg een week geleden aan het werk geweest. Er is toen het laatste stukje raster langs de bosrand tot aan de weg verwijderd.
Normaal begint een rasterdag met een uitleg over wat er die dag moet gaan gebeuren. Piet of Henk doet meestal dat verhaal en vandaag was het bewijs dat het niet aan hen ligt als aan het eind van de dag blijkt dat ’t toch allemaal anders gegaan is dan de bedoeling was…
Want vandaag leidde Lennard de briefing, zoals dat tegenwoordig zo mooi heet.
En ook vandaag liep ’t niet volgens plan. De natuur is grillig en laat zien dat dingen die op de ene plek moeiteloos gaan op een andere plek, vanwege dichtere of andere begroeiing of zo, veel meer inspanning vragen.
Na een korte inleiding kreeg de wethouder de sleutel van het hangslot overhandigd zodat hij het gebied officieel kon openen. Eindelijk, we konden aan de gang!
In de week tussen beide werkdagen in heeft Henk een tweede “hijs van Gijs” gemaakt. Om geen gedonder met copyrights te krijgen is deze toch iets anders dan het origineel. Zou ’t apparaat net zo goed werken? Van te voren was er geen tijd dit te testen dus we moesten maar afwachten. Ondanks de input van onder andere een “deskundige” ex-TNO-er, die er toch behoorlijk wat woorden aan gespendeerd heeft, bleken er wat tekortkomingen in te zitten. Ten eerste is het veel minder stabiel en ten tweede werkte de lier niet goed. Maar dat laatste ligt niet aan de bouwer, laten we dat voorop stellen! Dat het ding véél minder zwaar is dan het origineel is in het veld een heel groot pluspunt. Als de tekortkomingen zijn opgelost hebben we er dus weer een puik stuk gereedschap bij!
Omdat er ook wat vliegdennen en ander geboomte geveld moest worden om hier en daar wat ruimte te maken kwam de motorzaag uit de auto van Lennard. Onze enige (nog wel) gecertificeerde motorzager Arjen ging voortvarend met de herrieschopper aan de slag.
Toen bleek dat de “Hevel van Henk” toch niet zo goed werkte als we gehoopt hadden bleek die motorzaag ook uitermate geschikt om in een razend tempo de palen van het raster uit de weg te krijgen. De restanten in de grond, die SBB daar overigens liever niet heeft, zullen op biologisch verantwoorde wijze uiteindelijk toch verdwijnen. Groot voordeel is overigens dat er geen gaten overblijven waar dunne lopers in kunnen zakken met alle nare gevolgen van dien. En zo is te zien dat een Amsterdams straatjochie dat ooit redelijk tegen een balletje kon trappen gelijk had toen hij de wijze woorden “Elk foordeel hep suh nadeel” uitsprak. Want doordat de palen nu niet uit de grond werden getrokken bleef het gaas daar muurvast in verankerd zitten. Zo vast dat het met handkracht er zowat niet uit kwam. En hier bewees de “hijs” zijn nut maar ook dat ging niet snel genoeg. Goede raad was duur maar uiteindelijk reed er een auto door de heide en met een ketting tussen die auto en ‘t gaas lukte ’t aardig.
Dat we ’t uiteindelijk toch niet gehaald hebben om ’t laatste stuk raster te verwijderen lag in ieder geval niet aan onze inzet! Er is, zoals gewoonlijk, weer behoorlijk wat werk verzet maar natuurlijk, ook zoals gewoonlijk, ook weer behoorlijk wat afgekletst.
Op zo’n dag is de diversiteit binnen de groep goed te zien, de een pakt als een blind paard aan en zorgt er voor dat-ie niet in te halen is en de ander wil liever de oplossing van elk probleem via een werkgroep, met alles wat daarbij hoort, tot een beleid omvormen. En weer een ander gebruikt een rasterdag als de gelegenheid om alle nieuwtjes met anderen uit te wisselen. En dat kan en mag allemaal want de rasterploeg is een sociaal gebeuren waarbinnen voor iedereen ruimte is.
De catering was als vanouds weer puik voor elkaar en mijn persoonlijke complimenten gaan naar de soepmakers… hoewel ik maar één portie genomen heb was die heel erg lekker.
Ondanks dat het buiten werken gezond voor een mens zou moeten zijn zag ik tussen de middag wel erg veel mensen in de Windvang één of meerdere portie’s hoestdrank innemen. Gelukkig had de huisapotheek een en ander in grootverpakking ingeslagen…
Het einde van de werkdag kwam eigenlijk te snel, we waren nog niet klaar. En dus is een klein groepje op initiatief en onder de bezielende leiding van Hans nog even doorgegaan om de laatste stukken losliggend raster op te ruimen. Het zou anders een tè groot gevaar voor passerend wild kunnen opleveren. Mooie gedachte, Hans! Ik had helaas verplichtingen aan het thuisfront want anders had ik daar zeker aan meegwerkt.
Waar gehakt wordt vallen spaanders en ook nu verliep niet alles vlekkeloos. Even een korte opsomming van dingen die, in mijn werkomgeving althans, een beetje fout gingen: het vermorzelen van een wesp op de pet van een collega zorgde voor een zeer pijnlijke ervaring omdat in die pet een speldje is gestoken; iemand leunde tegen een afgezaagde schoor dat daardoor los schoot en op het hoofd van een ander terecht kwam; er is een omgezaagde paal nogal onzacht op iemands knie geland; er zijn diverse malen collega’s onder het gaas terecht gekomen omdat iemand anders er al dan niet per ongeluk tegenaan duwde of op stapte; de al eerder genoemde auto stond een paar keer vast en heeft waarschijnlijk een nieuwe koppeling nodig; een andere auto heeft na een ondoordachte maneuvre door de bestuurder kennis gemaakt met en schade opgelopen door de onverzettelijkheid van een berkje.
Maar, en dat is veel belangrijker, het was weer een geslaagde dag met veel gezelligheid, veel gezond arbeid verrichten en weer een stuk raster minder.
Dat niet iedereen het eens is met onze werkzaamheden hebben we vandaag trouwens ook gemerkt. Diverse passanten vonden het maar onverantwoord want nu kon het wild zo maar de weg oversteken en dat zou toch gevaarlijke situaties kunnen opleveren! Jaja, in ons overgeregelde land is het zo langzamerhand vreemd als je zelf moet nadenken over je verantwoordelijkheden als weggebruiker…
Dat het raster (bijna) weg is heeft alleen maar voordelen: ’t uitzicht is véél mooier, ’t wild heeft een véél groter areaal ter beschikking en uitwisseling tussen populaties is nog beter mogelijk geworden. We hebben mogen horen dat het nastreven van de nulstand van de muffels, die nu ook vrij zijn, niet zo’n vaart zal gaan lopen! En wat er gaat gebeuren als deze wilde schapen in contact komen met hun tammere familie van die andere “klant” van ons daar in de buurt moeten we ook maar even afwachten.