Rond het bungalowpark Stakenberg staat een zwartwildkerend raster, waardoor het regelmatig voorkomt dat er roodwild tussen de zeer verspreid staande bungalows loopt.  In de zuidoost hoek van het park is het raster echter over een lengte van circa 300 meter  1,60 meter hoog.  Het gehele raster was al beveiligd met een manchet.  Voor volwassen roodwild vormde dit hogere gedeelte dan ook geen probleem, maar voor jonge dieren bleek het een lastige barrière. In gevallen dat het roodwild in het park verstoord werd gebeurde het af en toe dat kalveren in paniek tegen het gaas van dit hogere gedeelte aan klapten. Hoewel ze uiteindelijk via het lagere gedeelte alsnog achter moeder aan konden gaan, was dit voor de eigenaars  langs dit hogere gedeelte reden om ons te hulp vragen bij het verlagen van dit gedeelte. Één van de bewoonsters had al het nodige voorwerk gedaan, zodat dit een mooi klusje was voor deze zaterdag, waarop in de loop van de middag ook de vrijwilligersBBQ in Renkum (1 uur rijden vanaf Stakenberg) op het programma stond.

 

Door het warme weer, met temperaturen van boven de 30 graden, werd dit nog een pittige klus voor de bijna 20 rasteraars.  Een deel van de ploeg ging bij het reeds losgeknipte gaas het manchet en de spandraad verwijderen. Dat  raster  bleek zeer gedegen vervaardigd, zodat er vele binddraadjes losgeknipt moesten worden. Echt priegelwerk

De andere rasteraars  gingen het laatste stuk raster verlagen door het bovenste 50 cm. los te knippen. Doordat we hier te maken hadden met redelijk fijnmazig gaas moest er om de 5 cm een draad worden doorgeknipt en omgevouwen. Een arbeidsintensief werkje.

Doordat we met 3 koppels van 2 personen deze klus aanpakten was het een uitdaging om het gaas overal op gelijke hoogte door te knippen. Deze uitdaging hebben we glansrijk doorstaan!

Nadat op de juiste hoogte de nieuwe spandraad was aangebracht werd het manchet er weer opgezet en het gaas weer vast gekramd aan de palen. Hierbij stonden de meeste van ons in de volle zon te werken.

Dat maakte dorstig. Dus na ruim een uur moest er even flink bijgetankt worden.

Dat is ook het moment om het andere belangrijke aspect van een werkdag invulling te geven….. het bijpraten. De meesten waren hier na een half uur nog volop mee bezig toen Henk en Piet het nodig achtten om het werk weer op te pakken.  Rare jongens die coördinatoren.
 Doch al snel was iedereen weer aan de gang. Nou iedereen? We waren ome Cor kwijt, totdat we hem tussen de bosschages zag struinen.


Dit keer was hij niet op zoek naar geweistangen, maar naar zijn knijptang die hij ergens had neergelegd. Na enige tijd zagen we hem weer aan de slag met een knijptang. Tot op heden is echter onduidelijk of hij die weer ergens geleend had of dat hij zijn tang weer gevonden had. Opmerkelijk is wel dat onze materiaalbeheerder Ben geen reserve knijptangen meer heeft.

Het overtollige gaas werd opgerold en met een kruiwagen afgevoerd naar een verzamelplek lang de weg door het park.


Terwijl de meeste van ons de verlaging afrondde was Erik met een warme klus begonnen; het koppensnellen met de motorzaag. Dat verliep aanmerkelijk beter nadat de ketting weer geslepen was door hem.


Rond half een werden we verwacht in het op het park aanwezige Hampshire hotel, alwaar een lunchbuffet op ons wachtte. We voelden ons hier prima thuis (zie vlag bij hotel).


Maar het was niet alleen die vlag, waardoor we ons er thuis voelde. Ook de prima verzorgde lunch in een relatief koele ruimte deed ons goed. We werden ruim voorzien van kroketten. Die hadden goed aftrek.


Het bleek echter dat niet iedereen zijn portie kreeg. Nadat er nog 6 extra kroketten waren aangedragen  werd Guus duidelijk gemaakt dat hij er wel snel bij moest zijn, omdat de kroketten nu echt op waren. Dat was niet tegen dovemans oren gezegd.


Weer aangesterkt liepen we terug naar de werkplek om de laatste stukjes af te ronden. Toen ook de laatste koppen gesneld waren zag het raster er geheel anders uit.


Er restte ons nu nog een laatste klusje, het verhogen van een wel heel lage insprong. Deze was zo laag dat de varkens er wel eens over konden komen stappen. Bij het maken van deze insprong had men het gaas omgevouwen en ingegraven. Dat werd losknippen, omvouwen en bevestigen aan een spandraad die we aan moesten brengen. Echt een zesmansklusje.


Tenslotte was er nog een onderonsje rond een krat. Maar wie gooit er dan ook oude krammen en restjes gaas tussen het gereedschap?


Doordat we toch aardig efficiënt hadden doorgewerkt waren we ruim voor vertrektijd naar de BBQ klaar.  Die tijd werd aangenaam ingevuld onder het genot van een sapje. Als je daar tenminste bij kon.