De rasterdag 18 augustus 2013 bewijst: we doen zinvol werk voor de herten en reeën in de natuur.


Op 16 november 2002 reed ik naar de Groenendaalseweg nabij Loenen. We moesten aan de slag op een terrein van Natuurmonumenten. Het terrein was in oktober gekocht van een boer. Het was mistig en koud, kortom troosteloos weer. Het terrein bestond gedeeltelijk uit een maïsveld en uit grasland. De herten hielden zich regelmatig op in de maïs, wat nog goed te zien was aan de sporen. Het raster was op veel plekken stuk en op verschillende plaatsen lagen hopen landbouwplastic. We hadden die dag dus veel werk om een voor het wild ongevaarlijke en aantrekkelijke plek te creëren. Onderstaande foto’s uit het verslag van die dag (zie ook verenigingsnieuws op de website) geven een aardige indruk van wat we aantroffen.



Hoe anders begon de dag op 17 augustus 2013. Een stralende zon en op de vroege ochtend al een heerlijke temperatuur. De rasteraars troffen een in vergelijkingen met 2002 prachtige groene weide aan met in het midden een groot veld met door het wild tot bonsaivormen gevreten struiken en bomen (vnl. meidoorn). Na bijna 11 jaar was het raster rond het terrein toe aan een opknapbeurt. De werkzaamheden waren zeer divers. Onze coördinatoren hadden e.e.a. goed voorbereid, o.a. door het aanbrengen van kartonnen bordjes op de plekken waar moest worden gewerkt.



Het was noodzakelijk dat we groepjes vormden om de verschillende soorten werkzaamheden efficiënt en effectief uit te voeren. Piet gaf een goede uitleg en deelde de groepjes in. Deze kregen zelfs een naam:

De uitspronggroep ging 2 uitsprongen maken
Een groep ging vermolmde en gebroken palen vervangen
Enkele rasteraars brachten hier en daar nieuw spandraad aan
de voorwerkgroep ging aan de slag met het recht buigen van verbogen rasterdelen, losse manchetten vastzetten, krammen verwijderen en los prikkeldraad verwijderen.
de afrondgroep verving slechte delen schapengaas en zorgde voor het bevestigen van de nieuwe fijnmazig gaasgedeeltes aan de spandraad.

Voor iemand met 2 linkerhanden als ik, klonk dit alles nogal uitdagend. Gelukkig dat Piet mij heeft gevraagd dit keer het verslag te schrijven, dacht ik. Als we in groepjes uit elkaar gaan, is er regelmatig sprake van enige chaos. Deze bleef dit keer achterwege. Ik denk dankzij de goede uitleg door Piet in combinatie met de aangebrachte bordjes.




De echte techneuten onder ons gingen aan de slag met de eerste uitsprong.

 


Dat dit nodig was, bleek algauw. Aan de overkant liep een hert. De afstand was zo groot dat de kenners het niet eens waren. Was het een kalf of een smaldier. En waarom sprong het niet over het varkenskerende raster? Na en paar minuten verdween het dier uit ons zicht. Waar het heen was gegaan ervoeren wij wat later.



De groepjes verspreidden zich over het terrein. De voorwerkgroep begon in de buurt van het terreingedeelte met de kort gevreten meidoornboompjes en struiken.



In dit gedeelte zijn dit voorjaar twee kalveren gezet en die konden in het begin de moeder niet volgen over het raster. Dit is de reden voor het aanbrengen van de 2 uitsprongen. Aan de binnenzijde van het terrein wordt grond aangebracht, zodat kalveren kunnen uitspringen. Aan de buitenzijde blijft het raster op normale hoogte.


Terwijl de eerste uitsprong bijna klaar was en de bouwers zich van geen kwaad bewust waren, kwam het hertenkalf weer tevoorschijn uit de dekking die ze had gezocht in het begroeide deel van het terrein. Het liep eerst rustig langs het raster aan de overkant, maar naderde 2 groepjes daar werkende rasteraars.
Paniek maakt zich van het dier meester en het begon hard over het terrein te hollen



Totdat het in blinde paniek het gehele terrein van links naar rechts en van rechts naar links rende. Uit de foto’s blijkt duidelijk dat we te maken hadden met een kalf. Zou het een van de twee hier geboren kalveren zijn, die even het contact met de moeder was verloren? Wij keken vol spanning en met medelijden naar het kalf, maar konden niets doen. Na een erg lange stressperiode wist het kalf toch over het raster te springen, vlakbij de plek waar op dat moment de 2e uitsprong in aanbouw was. Opgelucht haalden we adem.



Na een verdiende pauze gingen we aan de slag met de afwerking van de ernstig beschadigde rasterdelen. Wat hebben we toch veel mensen in de groep, die van alle technische markten thuis zijn.



Ook onze stagiair Dennis werkt inmiddels als een volleerde rasteraar. Iedereen vindt het leuk dat hij heeft besloten los van zijn studie lid van de rasterploeg te blijven. Jong bloed altijd goed.


Trouwens, vindt u nou dat ome Cor ouder is geworden in bijna 11 jaar? 
Ome Cor in zijn karakteristieke houding in augustus 2013



En in november 2002


Ook deze keer konden we weer uitleg geven over ons werk aan voorbij fietsend en wandelend publiek. “Dat hek is er zeker om zwijnen te weren, hè?”, vroeg een fietser. We konden die vraag bevestigend beantwoorden, uiteraard vergezeld van een uitleg over het manchet en de goede daden van onze vereniging. Twee dames die vroegen of we bezig waren met een golfveld, hebben we kunnen overtuigen van hun misvatting. We konden ze ook informeren over alles wat wij doen voor het grofwild in de natuur en op de Veluwe in het bijzonder. “Heel mooi werk van jullie” was hun conclusie.

In september gaan we het resterende deel van de werkzaamheden op deze plek aanpakken en dan is er weer een terrein op een veilige manier geschikt voor herten en reeën.