Het edelhert komt al sinds pre-historische tijden in Nederland voor, er zijn veel versteende beenderen gevonden uit de laatste ijstijd. Sinds begin vorige eeuw verdrongen naar de Veluwe, waar het op de arme zandgronden moet overleven.

Bij edelherten hebben alleen de herten een gewei, de hindes niet. Herten worden dan ook wel aangeduid als geweidragers en hinden als kaalwild.

Algemeen geldt dat de de bronst duurt van midden september tot begin oktober. Geografisch gezien kan het iets verschillen, ook het ene en andere jaar vertoont de top van de bronst ook wel wat variatie.

In mei en juni verandert de rust in de kaalwildroedels. Hoogdrachtige hindes worden onrustig en jagen hun kalveren van vorig jaar weg. De sociale structuur verandert, want de hindes bereiden zich voor op de geboorte van hun nieuwe kalf.

Net zoals als bij de mens heeft het hert eerst melktanden en breken later de definitieve tanden en kiezen door.

Eind juli hebben de meeste oudere edelherten hun gewei geveegd. In een roedel zie je dan mooi het verschil tussen jonge herten met bast, herten in de veegfase en volwassen herten met compleet geveegd gewei.

Herman komt dit hert regelmatig tegen, zo vaak dat Herman ons d.m.v. foto's op de hoogte gaat houden van de ontwikkeling van het gewei. Het betreft uitsnedes van de originele foto om de details van de gewei-ontwikkeling er uit te lichten.

Aan de prenten is veel af te lezen.

De grandel, meer dan zomaar een hoektand.

Het gewei is een veelzijdig onderzoeksobject voor de wetenschap.

Afhankelijk van het aanbod en de behoefte van voedsel wordt de keuze bepaald. De behoefte aan bepaalde voedsel soorten hangt af van omstandigheden zoals drachtig, spenen, bronst, geweigroei en jaargetij .

Naast rust en voedsel is dekking de derde van belangzijnde factor in het leefgebied van het edelhert. De dekking kan bestaan uit een dicht bladerdek van struiken of een vak met dicht op elkaar geplaatste dennen, waar een hert wel door kan komen maar een mens nauwelijk.

“Iedere haar die de jager verliest, ziet de moeflon, de vos heeft het opgemerkt, en het edelhert heeft het geroken”