In de eerste helft van de 20e eeuw waren er op de Veluwe enkele honderden edelherten in Nederland. Na de Tweede Wereldoorlog bleek dat door stroperij en intensieve bejaging het aantal herten op de Veluwe was verminderd tot nog slechts enkele tientallen. In die tijd was er ook weinig maatschappelijke belangstelling voor de Nederlandse edelherten. Voor enkele natuur- en hertenliefhebbers was dit reden om in 1946 onze vereniging op te richten, toen nog genaamd ‘Vereniging tot Behoud van het Veluws Hert’. Doelstelling was om te voorkomen dat het edelhert zou verdwijnen uit de Nederlandse natuur en het edelhertenbestand te laten toenemen. Passende maatregelen werden bewerkstelligd om het grootste in het wild levende landzoogdier van Nederland te behouden. Het instellen van rustgebieden, de aanleg van wildakkers en –weiden, het invoeren van terrein- en jachttoezicht, het houden van tellingen en populatiebeheer (op Duitse leest geschoeid) waren de instrumenten die ervoor gezorgd hebben dat we heden ten dage gezonde populaties edelherten en damherten op de Veluwe hebben.

Ook voor het damhert was het doek bijna gevallen In Nederland. Het scheelde in 1992 maar weinig of het damhert werd als exoot aangemerkt met als gevolg dat deze niet langer meer zou thuishoren in de Nederlandse natuur. Dat zou hebben betekend dat zoveel mogelijk vrij levende damherten zouden zijn afgeschoten. Mede door de inzet van de vereniging is dat voorkomen en is het damhert nu, evenals het edelhert, een inheemse beschermde diersoort.