Op de Hoge Veluwe staat langs de Wildbaanweg een roedel herten. Wat opvalt is dat de samenstelling a la bronst is. Al gauw wordt duidelijk dat het enige kapitale hert werkelijk zijn roedel beschermd. Enkele jongere herten van een jaar of 3-4 staan langs de zijlijn. Af en toe maakt het grote hert aanstalten om naar een van die herten toe te lopen. Alleen dat is al genoeg om de jonge herten te doen wegdraaien. Ook enkele spitsers in het roedel moeten het ontgelden. Zij snappen er niets van, waarom doet ie dat?  Tevreden kijkt  het hert om zich heen, alles is onder controle. Of dit hert het ook tot het werkelijk beslaan van de hinden volhoudt is nog de vraag. Is hij dan nog fit genoeg of delft hij het onderspit van ervaren herten die hun krachten sparen, nog wat eten en rustig afwachten tot het zover is en dan pas toeslaan.