Eiken ontdoen van manchetten in voormalig Staatswildreservaat; 18 oktober 2008.
Het was zaterdag een prachtige dag om in het bos actief te zijn, mooie herfstkleuren, overal paddestoelen en een lekker zonnetje. Niet vreemd dus dat vele rasterachtigen om 9.00 uur al present waren bij Dabbelo. Er wachtte ons een stevige klus; voor de derde keer het verwijderen van deels ingegroeide manchetten, die om loofbomen zitten ter bescherming tegen schilschade. Deze boompjes stonden ook nu weer in een dicht perceel met veel dennen- en berkenopslag.
Onze gastheer, Jan Boterman van SBB, had nu voor 2 motorzagen gezorgd en dat scheelde een slok op een borrel t.o.v. de vorige keer. Ook waren er nu veiligheidsbrillen. Geen overbodige luxe als je in de dichte dekking aan het werk bent.
Het was af en toe echt ”zoek een eikje”in de dichte dekking. En had je er één gevonden dan moest je een motorzager zien te vinden om de boom vrij te zetten . Duurde dat te lang dan maar midden in de busch busch aan de slag.
Nadat de eik was vrijgezet werden de nog bruikbare palen en het manchetgaas naar verzamelpunten gebracht. Daar werd het gaas tot transportabele pakketten gevouwen.
Maar we vonden meer. Er werden door diverse mensen wilde zwijnen gespot. Het was een mooie dag waarbij je jezelf af en toe in een stripboek van Asterix en Obelix waande.
De eerste wilde zwijnen werden al meteen gespot bij het uitstappen uit de auto’s, Dwars over de weg renden een zeug met biggen en kort daarna nog een paar overlopers.
Bij de koffie rond 11.00 uur vertelden Ben en Dini dat ze niet alleen de zwijnen geroken hadden, maar dat ze op een gegeven moment ook een wild zwijn in zijn ketel zagen liggen. Later zagen ze ook nog andere wilde zwijnen weglopen. Ook andere rasteraars hoorde je praten over de geur van wilde zwijnen die ze geroken hadden. Sommige hadden ook hele andere luchtjes geroken. Er werd namelijk weer flink gezweet bij deze klus.
Na de koffie ging de diverse koppeltjes weer op pad, zoekend naar een eik tussen de dennetjes, hetgeen af en toe het gevoel gaf als het zoeken naar een naald in de hooiberg. Maar ongemerkt haal je met 24 man toch nog veel manchetten uit het bos en heb je tegen de lunch toch een speldenkussen vol met naalden.
De kettingzagen en de veiligheidsbrillen, het mooie weer, de sfeer: alles maakte dat het moeilijk stoppen was. Soms heeft Piet nauwelijks tijd om de soep heet te krijgen, voordat iedereen arriveert voor de lunch. Vandaag had Piet tijd genoeg en was de soep dan ook gloeiend heet. Sommigen konden er geen genoeg van krijgen om op zoek je gaan naar de volgende boom. Er moest tig keer geroepen worden om ervoor te zorgen dat ook de laatste mannen uit het bos kwamen.
Maar daarna liet iedereen zich de soep (en de rest) weer goed smaken.
Foto’s Ineke, Margriet en Piet
