Dat is schrikken. In het anders zo rustige Kroondomein is het een drukte van jewelste. Ik hoor in de verte stammen bonken. Het blijkt dat er een vrachtauto geladen wordt. Even verder komt er een vrachtwagen de bocht om gescheurd. Ik hou Timber strak naast mij en ga ik de kant staan. Met 40-50 km komt hij voorbij zetten. Mij in de stofwolken verbijsterend achterlatend. Ik loop door en probeer van de drukte weg te komen. Ik kom nog een vrachtauto tegen. Deze staat gelukkig stil. Ervoor staat een trekker. Twee man staan ernaast. De vrachtauto staat vast in de zachte modder en er zit al een ketting tussen de twee voertuigen. Nu weet ik het zeker. Parijs-Dakar is verplaatst naar de Veluwe. De Elspeterweg is gepromoveerd tot provinciale weg en er wordt hard gereden. Wegwezen. Of ik hier nog wild ga zien begin ik te betwijfelen.

Ik loop een half uurtje verder en het wordt weer rustig in het bos. Ook in de verte. De vrachtauto's zijn weg. Ik zie twee zwijnen staan. In de kant. Ik kan het nog niet goed zien en probeer dichterbij te komen. Er liggen veel eikenbladeren en het is lastig om geruisloos te lopen. Er komt een verkeersvliegtuig over en ik maak gebruik van het lawaai om dichterbij te komen. Het zijn geen zwijnen, maar hindes. Een geen twee, maar drie of vier. Het geluid van het vliegtuig verdwijnt. Ik probeer door te lopen, maar helaas. De hindes merken mij op en ztten zich in beweging. Niet vier, maar zeven stuks!. Op een honderdvijftig meter blijven ze staan. Ik zie ze denken: "Hoe komt hij zo dichtbij zonder dat we hem bemerkten?". We blijven elkaar nog een tiental secondes aankijken en dan vertrekken ze definitief uit het zicht.

Het mysterie van het zevende houtblok. Het blijft op het water liggen!

Even later zie ik in de verte de roedel weer staan en ik zie hun prenten op het pad. Klopt precies. Ze komen uit de richting, waar ik ze 10 minuten geleden nog gezien heb. De leidhinde blijft staan en houd mij in de gaten. Ik loop door om haar niet te verontrusten. Als ik achter de struiken sta, gluur ik nogmaals haar richting uit. Ze staat er nog Ik wacht even en loopt met dezelfde gang weer terug en blijf staan om een foto te nemen.

Dit is haar te gortig. Ze geeft een harde blaf en het gezelschap verdwijnt verder het bos in.