De vroege morgen is helaas geen garantie voor mooie plaatjes. Het heeft vannacht flink geregend en het is heiig en het miezert nog steeds. Elk nadeel heeft zijn voordeel: niemand te zien in het bos, pas om 9:30 uur kom ik de eerste fietser tegen. 4 jaar geleden kwam ik hier vaker in dezelfde periode van het jaar. Ik ben benieuwd of de ochtendtrek nog hetzelfde is.

Ik neem een strategische positie in, waar ik een ruim zicht over de hei heb en tuur door de kijker. Twee reeën en ook drie damhertenkopjes zijn te zien. Een alleenlopende hinde trekt de dekking in. En dan is het rustig. Ik ga erbij zitten. Dan komt een zwarte rug op mij af.  Op een drafje nadert een zwijn en stopt op 20 meter afstand. De wind staat gunstig, ik beweeg niet en ga op in de achtergrond. Toch ziet het zwijn mij (en ik dacht nog wel dat hun zicht niet zo best was), staat stil en vervolgt met hetzelfde gangetje zijn route schuin voor mij langs. Ik ben gaan staan en nog maar net bijgekomen van deze close-encounter en zie in de verte een 9 stuks kaalwild richting de dekking trekken.

De leidhinde twijfelt en zekert. Ze dwaalt even besluiteloos en slaat terug. Ze verdwijnen weer in de richting, waar ze vandaan komen.

Even later steekt een hinde letterlijk de kop op. Net over een heuvelruggetje zekert de hinde en vervolgt haar weg met in haar kielzog een 8 stuks kaalwild. Hetzelfde roedel van een half uurtje terug. Staat zij stil, dan staat ook haar gevolg stil. Ook zij komt recht op mij af. Nagenoeg uit het zicht kijk ik vanachter de dennenstammen en door laaghangende takken naar haar. Doordat zij schuin voor mij langstrekt, wordt mijn dekking minder en minder en het onvermijdelijke gebeurt: ze ziet mij staan. Hier staat vaker een fotograaf en dat heeft zijn voordeel. De hinde schrikt niet, maar kiest wel een andere route en gaat 150 meter verder de dekking in.