Het is zomer en er is een tijd van overvloed aangebroken voor het roodwild. Het kaalwild, waarbij de kalveren groeien als kool en spelenderwijs steeds meer kracht opdoen en de hinden voldoende voedsel vinden om de melkproductie voor de altijd hongerige kalveren op gang te houden laat zich frequent zien op heide, kaalslag of wildweide om te fourageren. Ook het jonge blad en opslag van loofbomen laten zij zich goed smaken.
Zijn de kaalwildroedels in deze tijd van het jaar dus redelijk tot goed te zien, hoe anders is dit bij de herten. De herten leiden in deze tijd van het jaar een teruggetrokken bestaan en vertonen weinig mobiliteit, hun activiteiten beperken zich hoofdzakelijk tot fourageren en rusten om zoveel mogelijk energie op te doen voor spieropbouw, het opzetten van een nieuw gewei en vetreserves aanleggen. Wanneer het even kan bevinden hun daginstanden zich dan ook zeer dicht bij hun favoriete fourageergebieden zodat bij het wisselen van daginstand naar deze gebieden ook zo min mogelijk energie verspild wordt.
Goed te zien wat "feisttijd" voor dit hert inhoud.
Toch is het wel mogelijk om met wat geduld en speurwerk deze herten te spotten en op de gevoelige plaat vast te leggen.
Deze foto's zijn genomen op het NPHV met dien verstande dat het ook hier mogelijk is om buiten de zeer bekende en door iedereen bezochte hotspots wild te spotten en te observeren zonder het gezelschap van (veel) andere mensen.
Wanneer je de moeite neemt om te wandelen in de minder bezochte delen van het park is het zeer wel mogelijk om fraaie ontmoetingen te hebben met deze herten.
Wie heeft het grootste gewei? (zie streepjes) haha.
Ik zeg maar zo "even geen Hubertus" tijdens deze wandelingen waarbij het een beetje een sport is geworden om juist op deze wat meer afgelegen plekken deze plaatjes te kunnen schieten.
Hoe mooi en fraai dit jonge hert ook is, de kwalificatie "legendarisch hert" wat op sommige sites te pas en onpas wordt gebruikt vind ik wel iets te ver gaan voor dit vijf jarig hert.
Natuurlijk is het voor een groot aantal bezoekers mooi om zo'n kapitaal hert op de foto te krijgen en een grote publiekstrekker maar zijn gedrag is toch op zijn minst apart te noemen.
Moest even terugdenken aan het vier jarig hert "de Bako" dat getoond werd tijdens de geweienschouw op Middachten in 2015, dit hert wat zijn natuurlijke schuwheid en angst voor mensen niet had afgelegd en dus niet bekend bij het publiek was in aanleg even imposant als Hubertus (derde of vierde kops 18-ender) maar geforkeld tijdens de bronst 2014.
Het gewei van de "Bako" is te zien op onderstaande link.
http://www.hetedelhert.nl/van-onze-redactie/3655-faunadagen-op-middachten
Ook bij Hubertus scheelde dit niet veel tijdens de afgelopen bronst en kwam er aardig kreupel en gehavend uit.
"Legendarisch" of vergeten lag hier dus maar een gewei-end uit elkaar.
Dus legendarisch vind ik "Hubertus" dus (nog) niet maar wellicht kunnen wij over zeven of acht bronsten daar nog eens op terugkomen .
Maar dit even terzijde, moest het toch even kwijt.
De generaal en zijn adjudant.
Mooi om te zien hoe dichtbij de herten hun daginstand soms bij hun fourageergebied hebben.
Deze twee herten hadden wij midden op de dag ontdekt tussen de jonge opslag waar zij lagen te rusten.
Toen wij in de avond terugkeerden op deze plek konden wij ze zien wisselen naar het veld waar zij zich bij een aantal andere herten aansloten.
De afstand tussen het veld en rustplaats was nog geen tweehonderd meter.
Ook deze heren waren onderweg naar grazige weiden en leken ons er van te overtuigen dat wij ook voor de inwendige mens moesten gaan zorgen.
Dit was niet tegen dovemans oren gezegd en besloten om terug te keren naar de auto waarbij je tot de ontdekking komt dat je toch elke keer weer veel verder wandelt dan dat de bedoeling was.
Eindelijk weer in onze "voiture" gezeten besloten wij om toch nog maar even langs het "Zwarte veld" te rijden om te zien of daar wat herten op lavei waren gekomen.
Wij werden op onze wenken bediend en konden nog wat plaatjes schieten ondanks de invallende duisternis.
Mooi om te zien dat ondanks het feit dat deze herten met het "fenomeen" fotografen wel bekend zijn ze toch heel alert reageren en constant "zekeren".
Niet alleen de herten waren alert maar ook Wilma, na een blik op haar horloge gaf zij te kennen dat het nu wel echt tijd was om naar de uitgang te gaan.
Met hertengroet Wilma Vree en Ronald Risseeuw