Temperatuur -2 graden en een windkracht 4-5 uit het noordoosten. Het is koud dus. Het is eind februari, de slechtste tijd voor de herten. De opgebouwde reserves raken op, er is steeds gedurende de winter steeds minder voedsel voorhanden en het is koud. Reden om te gaan kijken hoe het met de herten gaat.

Mijn eerste indruk van de herten is dat ze ondanks de kou er veel minder apatisch bijstaan in vergelijking met maart 2003. Ik zie nauwelijk nog zulke magere herten, dat de ribben zichtbaar zijn. Wel lopen er nog magere, hoekige exemplaren bij.

Ze zijn tamelijk alert en zorgen ervoor dat de afstand tussen mij en hun voldoende groot blijft. Komt ik iets te dichtbij, dan lopen ze 10-15 verder. Al snel is het duidelijk wat de minimale afstand tot de herten is zonder dat zij verder trekken. Ik gebruik wat meer millimeters van mijn lens en krijg de herten voldoende groot in beeld.

Er heerst rust, nog wel. Later is er dusdanig veel verstoring en zullen de herten wegtrekken.

De lucht betrekt en de sneeuw wordt door de harde wind meegevoerd. De ASA wordt wat omhoog gezet. Hier en daar zie ik een klein roedeltje van een handvol herten. Bij elkaar zijn het er veel. Later ben ik in staat ze te tellen.

De vlier en wilg is vers geschild en er staat haast geen millimeter gras.




De lucht betrekt en de sneeuw wordt
door de harde wind meegevoerd. De herten
staan als koeien met de kont in de wind.


Hier en daar loopt een jong hert in een wat
uiteengevallen roedeltje van een hert of 4-5.
De sneeuw blijft op de rug van het hert liggen.


De vlier is vers geschild.


Dit jonge hert loopt kreupel. Behoedzaak loopt het verder.


Het zittende hert zit letterlijk op zijn gemak.
Af en toe kijkt hij mijn richting uit, de rest van
de tijd vallen ze ogen bijna dicht.


Deze twee heren blijven geruime tijd
bewegeloos naar mij kijken....


.... andere gaan gewoon door waar
ze mee bezig waren.




Bijna onzichtbaar rust het hert met zijn ogen bijna dicht