Het bos lijkt wel leeg, de herten zijn weinig bewegelijk en er loopt ogenschijnlijk niets rond. Maar schijn bedriegt....

Gedurende de winter zoekt het kaalwild elkaar op. Aan het einde van de herfst zijn de roedeltjes nog klein, maar al gauw treffen de nog solitair lopende hindes met haar offspring van een half en anderhalf jaar de dieren van het grotere roedels. Telkens komen er een klein aantal dieren bij en het roedel groeit uit tot soms wel tientallen dieren.
Er wordt door het kaalwild in de wintertijd weinig ondernomen, het is van groot belang spaarzaam om te gaan met de energie en de vetreserves, een groot deel van de tijd brengen de herten dan door op hun favoriete plekje laveien wat en houden zich vooral rustig.  's Ochtends trekken ze van de favorite laveiplekjes terug de daginstand in en 's avonds visa versa.  Dat is wel het moment dat je ze kan zien. Vanmddag had ik dat geluk. Eerst zie ik in de verte een paar herten een open stuk in het bos oversteken,  er volgen er nog een paar en nog een paar en wanneer ik denk dat ze allemaal overgestoken zijn, dan volgen er nog een paar. Ik vergeet te tellen. Als schimmen zie ik ze tussen de bomen door, parallel aan het pad in mijn richting komen. Ik blijf staan en wacht op wat er komen gaat.  Dwars op het pad waar ik sta, heb ik zicht op een dichtgegooid pad en zie achter de omgevallen bomen de eerste dieren van het roedel. Ik begin te tellen en maak enkele foto's. Het is te ver weg om ze er mooi op te krijgen. Ook weer met horten en stoten komen ze tevoorschijn. Ik wissel op een rustig momentje mijn camera snel met de verrekijker om ze wat beter te kunnen zien en ga door met tellen. Ik kom uit op 54 herten, maar ik kan er gemakkelijk 5 of misschien zelfs 10 stuks naast zitten doordat de elkaar afdekken.