Zou je denken dat er in december weinig wild te zien is en dus weinig te beleven... het tegendeel bleek vandaag.

Tijdens met wandeling zien ik tussen de bramen iets liggen. Dichterbij gekomen herken in de ruwe haren van een zwijn. Lang erover na te denken hoef ik niet, want het zwijn schrikt op en zet het op een rennen.  Gelukkig stond ik strategisch achter een boom en het zwijn gaat er als een speer vandoor langs de andere zijde van de boom. Uiteindelijk een niet-ongevaarlijke situatie, maar gelukkig loopt het goed af.

Even later sta ik aan een grasveldje, waarop  duidelijk de wroetsporen van de wilde varkens te zien zijn. Ook hier zullen ze in de buurt kunnen zitten. De maggie-achtige geur hangt onmiskenbaar in de lucht. Aan de rand van het veldje ga ik tegen de boom zitten en eet mijn boterhammetje en drink een bakje koffie uit de thermoskan. Het smaakt me goed. Rechts chter hoor ik een soort geveegd door de bladeren, snel wordt het mij duidelijk: een paar zwijn komen op snelheid uit het bos zetten en steken het grasveld over... vlak voor mij langs. De camera altijd onder handberijk hebbende druk ik een, twee drie vier keer af. Mijn portie wild voor vandaag staat erop.

Verscholen onder de bramen ligt een zwijn.

De bramen komen in beweging
en het zwijn zet het op een lopen.

En weg is ie.

Even later komt er een keiler uit het bos.

Op stoom komt hij het grasveld over...

... en ik heb geen tijd om uit te zomen.

...en zo snel ze kwamen, zijn ze ook weer verdwenen