Het begint met de twijfeling of je daar nou wat zag bewegen of niet. Indien je de kleur of een vorm kan herkennen, dat weet je het  zeker. Eerst zijn het slechts "takken" die statig in de dekking bewegen. Steeds duidelijker worden de herten.  Zo te zien een 12- en een 8-ender. Ze zoeken al laveiend een plekje net buiten de bosrand om te gaan zitten.

Na een dik uur staan de herten plotseling op en eerst met lange nek kijkend verdwijnen ze vervolgens weer de dekking in. Dan pas hoor ik een groepje mensen. Met de fiets aan de hand met lichtblauwe blouse en witte T-shirts luid pratend op hertenspeurtocht. Zij zullen weinig herten gezien hebben, dat is wel zeker.


Al laveiend treden ze uit de dekking.


Het jongere hert is veel alerter. Steeds weer
kijkt hij op en zekert. Het rechter hert vindt het allemaal
wel best en zoekt een mooi plekje uit om te gaan zitten.


Met zijn voorlopers krabt hij wat over de grond.


Eerst door de voorlopers en daarna zakt het kontje.


Prinsheerlijk of beter gezegd
de koning te rijk lijkt hij daar te liggen.


Als je weet dat hij er zit dan zie je hem,
anders kijk je er zo overheen.