Het is een half uurtje voor zonsondergang. Prime-time in het bos.
Ik sta verscholen tussen wat lage dennetjes. Van alle kanten ben ik bijna niet te zien. Het ree is in de hei goed te zien, helaas is dat wederzijds. Als hij de herten die achter hem staan maar niet veronrust en blaffend afspringt. Ik blijf doodstil staan. Na lange minuten gaat hij weer door met laveien. Ik maak foto's en raakt bijna buitenadem, omdat ik steeds mijn adem inhoud voor en tijdens het afdrukken.
Op de terugweg naar de auto zie ik overal wild. Begin van de avond vooral reeën, maar nu ook herten.
Op mijn pad staan een paar reeën
"Daaronder zit vast het lekkerste sprietje"
De boom geeft geen dekking genoeg, voor
haar niet en voor mij niet.
"Zal ik nou weglopen of niet?" Uiteindelijk
neemt ze drie, vier sprongen en gaat weer
verder met laveien.
Ik blijf reeen zien. Deze ree ziet mij ook. Maar
ik zie nog veel meer: een kaalwildroedel loopt in de verte
Al laveiend komen ze steeds dichterbij.
Ze zijn heel rustig. Niemand kijkt er op.
Af en toe horen ze iets. Kinderen in de
verte, een blaffende hond.
De hindes merken de commotie op en
de hinde rechts geeft een commando en
het roedel loopt terug het bos in.
Een hert probeert vanachter mij naar het roedel te lopen, schrikt en loopt terug. Later blijkt, dat er een fietser achter de struiken stond, onzichtbaar voor het roedel, maar in de weg voor het solitaire hert.
