Naast een mooie wandeling genoeg kans on wild te zien. Als eerste zien we een zwijn staan. je zou denken, dat die en haast niet meer waren. Dat valt gelukkig mee. Even later zien we in de verte een ree het pad oversteken. Zij verdwijnt niet het bos in, maar blijft in de kant staan laveien. We naderen de ree op een honderd meter en slaan haar gade. Vervolgens slaan we af om de ree niet te verstoren bij haar lavei.
Het mooie van deze tijd van het jaar is dat de herten hun grijze dos verwisseld heben voor de mooie bruine tint. Juist nu ze weer wat meer in beweging komen en de dekking is nog bladloos vallen ze extra op.
Op de plaatsen waar we wild verwachten lopen we uiterst behoedzaam en praten zo min mogelijk. Meestal voor niets. Maar voor die keren dat er wel wat staat is de beloning groot. Op zo'n 100 meter zien we een bruine rug, en nog een en nog een. We pakken de kijker en zien een mannelijk roedel staan. Enkele ouder dieren, die hun gewei al afgeworpen hebben en enkele spitsers met het gewei nog op. Een tweede kops hert met een zesender heeft zijn gewei ook nog. De punten van het gewei zijn uitzonderlijk wit. We tellen er zeven of acht stuks. Het is lastig want er staan er een paar dubbel.
Om ze beter te kunnen zien zijn we iets verder gelopen, zodat we een beter zicht op de open plek krijgen. Dat hadden we beter niet kunnen doen. Iets meer naar rechts zien we plotseling een roedeltje kaalwild de open plek oplopen, twee reeen daarbij letterlijk over het hoofd ziend. Ook zij hebben ons nog niet gezien en ik pak mijn fototoestel. Ondertussen blijven we doodstil staan. Af en toe kijkt de leidhinde op. Alhoewel ze niet onze kant opkijkt weet je nooit waar ze heen kijkt. Herten hebben een extreem groot zichtsveld. Het mannelijk roedel is ondertussen uit het zicht verdwenen. We durfen ons niet te verplaatsen. Ze kome onze richting uit. Wat moeten we doen, waar moeten we heen? Het is te laat, als we gaan lopen dan is het gebeurd. Besluiten doodstil te blijven staan en te zien wat er gebeurd. Ze gaan verder met laveien en doen af en toe een stapje onze richting uit.. We besluiten heel langzaan terug te lopen. Na 3 meter kijkt een van de hindes onze richting uit en loopt dwars weg. De andere hindes kijken nu ook naar ons. Doodstil blijven wij en zij staan. Wie het langst stil blijft staan. We staan zeker drie minuten zo naar elkaar. Enkele andere hindes lopen weg, maar die twee blijven staan. Marja moet haar kijker even laten zakken. Ik wissel van fototoestel naar kijker. Opeens draait de hinde een kwartslag, gooit haar kop omhoog en blaft eenmaal. En in een synchrone bewegingen springt het roedel af. Weg de dekking in.
NB. de korrelige structuur van de foto's is veroorzaakt door een ISO-waarde van 1000 en diafragma van 2,8 toch nog uit de hand te kunnen fotograferen.
Tegen de tijd dat ik eraan denk om foto's te maken, is het mannelijk roedel uit het zicht verdwenen en komt van de andere kant een roedel hindes het open terrein oplopen.
Na verloop van tijd ziet de linker hinde ons staan.
Ze loopt opzij en lijkt daarmee een
waarschuwing aan de anderen te geven. De leidhinde
en het smaldier kijken nu beide onze richting uit.
De tijd daat voorbij. Een andere hinde
krabt wat achter haar oor en verplaatst zich
De leidhinde staat nog steeds stokstijf.
Af en toe kijkt zij opzij om vervolgens weer snel naar ons te kijken.
Opeens draait zij een kwartslag, gooit de kop omhoog en geeft
een korte blaf en weg zijn ze, de dekking in.
