Een coproductie van Pauline en Bertus
Verslag van een mooie rasterdag in juni bij de Carolinahoeve.
Wat is het toch heerlijk wanneer je een hele dag buiten mag vertoeven op een prachtige plek, De Carolinahoeve, met gezellige mensen, jong en oud, in heerlijk weer……….. 't was tenslotte maar een kort buitje…. én je goed werk doet!
Er waren naar aanleiding van het werk wat de vorige keer geleverd is wat verbeteringen bedacht. Ons werk bleek niet geheel Hooglanderproef. Dus kregen wij gelijk na de welkomstkoffie met gevulde koeken speciaal voor Guus, van Piet uitleg over de bijgestelde manier van werken, van knopen, van krammen slaan en de hoeveelheid knopen per meter…. En dat allemaal zo vroeg op de ochtend…! 
De dag begon mooi met zonneschijn met her en der heldere witte wolken die op hun beurt afstaken tegen de mooie blauwe lucht. De weergoden waren ons wederom, goed gezind deze zaterdagochtend de 15e van juni. Opvallend is hoe een ieder zijn enthousiasme toont en erbij betrokken is met hun hart op de goede plaats! Dat is heel mooi om te zien maar zeker om zo te ervaren samen!
Na deze duidelijke?.. instructie begon een klein deel van ons met het aanbrengen van een extra spandraad en extra knopen, terwijl een groter deel van ons de rest van de afrastering afknipte, bijknipte, voorzag van nieuw gaas en de nieuwe vouw techniek en knoop techniek toepaste. Het geheel werd door Piet tot in nauwkeurigheid voorgedaan want, wat je doet moet wel goed gebeuren natuurlijk.
Er ontstond gaandeweg een betere verdeling onderling, zodat een ieder verspreid over het terrein bezig was met allerlei karweitjes. Draad, manchetten en allerlei gereedschap werd tevoorschijn getoverd en natuurlijk een goed humeur. Onontbeerlijk om een klus als deze te klaren en voor we het wisten, was het alweer tijd voor koffie en mochten we zelfs twee kopjes koffie van Wil!
Terwijl Hans vertelde dat zoon Ruben geslaagd is voor zijn eindexamen (gefeliciteerd Ruben!) nodigde Henk ons allen uit voor een fietstochtje door het Nationaal Park. En tevens werden we herinnerd aan de vrijwilligers BBQ op 13 juli a.s.!
Gedurende het tweede gedeelte van de ochtend werd het steeds donkerder en uiteindelijk stortte er een fikse regenbui over ons neer. Net toen we besloten hadden te schuilen en gezellig aan de borrel te gaan kwam Henk ons alweer halen.
We moesten verder met het werk anders kwam het niet af. En dat kan natuurlijk niet!
Gelukkig waren er enkele doorgewinterde rasteraars die gewoon door waren gegaan én omdat het weer opklaarde knoopten we met een lach op het gezicht rustig verder.
Her en der werden oude verwrongen palen waar nodig vervangen door nieuwe, want deze “loslopend Hooglanders” zijn dan ook niet de meest voorzichtige grazers. 
Ze hebben de nare gewoonte om met hun horens te schuren tegen de palen, maar ook schuiven ze graag met hun onderkaak en kin tegen de draad aan alsof ze jeuk zouden hebben wat ik denk ook wel klopt. Of doen ze dit expres om ons aan het arbeid te houden? 
De Carolinahoeve is een rustplek in het bos voor wandelaars, fietsers en ruiters met een lange historie die terug gaat tot midden 18e eeuw. Eigenlijk is het altijd al een plek geweest om even bij te komen en wat te eten tijdens de reis door het bos en om wat langer te verpozen en te genieten van de rust. Ook wij mochten vandaag weer als gast van Natuurmonumenten genieten van de heerlijke pannenkoeken als lunch. En met ons vele anderen wandelaars fietsers en ruiters.
Even nog wat geschiedenis over de Carolinahoeve:
De Carolinahoeve werd in 1765 gebouwd aan een van de koningswegen. Het doel van de hoeve was om hier even te kunnen verpozen en paarden te laten verwisselen. De hoeve werd gebouwd in opdracht van prinses Anna van Hannover, weduwe van stadhouder Willem IV en, evenals die aan de koningsweg gelegen berg, genoemd naar de dochter Carolina van Oranje, vorstin van Nassau Weilburg, die in 1743 werd geboren. Een andere heuvel in deze omgeving kreeg de naam van haar zoon: prins Willem. In de hoeve is een gedenksteen gemetseld met het opschrift M.E.M.H. 1851. In die tijd was een zekere heer Havelaar eigenaar van de hoeve. Kennelijk heeft hij in dat jaar de hoeve vernieuwd of er iets bijgebouwd.
In 1862 is de Carolinahoeve, volgens de kronieken, geheel afgebrand, maar ook in de latere jaren is er nog een keer brand uitgebroken. De zwartgeblakerde balken heeft men bij een verbouwing enige tientallen jaren geleden nog aangetroffen. Omstreeks 1900 was de boerderij verpacht aan 3 broers en een zuster Pruis. De broers werkten op het land en in de bossen. Vrouw Pruis, zoals ze in De Steeg werd genoemd, zorgde voor de huishouding en verkocht toen al pannenkoeken aan de waarschijnlijk schaarse wandelaars. In 1922 werd de Carolinahoeve, na in 1911 eigendom van Natuurmonumenten te zijn geworden, verpacht aan de heer J. Dikker. Door hem zijn boven het stalgedeelte een aantal kamertjes voor pensiongasten gemaakt. Daarbij zijn de dakkapellen aangebracht, die het gebouw echter niet bepaald verfraaiden. In 1946 ging de pacht over van vader J. op zoon E.H. Dikker. Hij was de laatste exploitant van de boerderij en het theehuis. In 1973 beëindigde hij zijn bedrijf.
Verschillende prominente figuren hebben op de Carolinahoeve gelogeerd, o.a. prof. Gerbrandy, minister Kan en later zijn zoon Wim Kan met zijn vrouw Corry Vonk, die 26 jaar lang vaste gasten waren
Dat paarden in trek zijn werd weer bewezen door de twee jongste dames in ons gezelschap Rosalie en Esther. Allebei genoten ze op de rug van het paard van diens aanwezigheid, terwijl het paard op zijn beurt weer genoot van het groene gras.
Na de lunch hebben we het werk afgerond en nu is de hoeve ‘hooglander-proef’ voor zolang het duurt. 
Gelukkig gaat Guus regelmatig controleren of de runderen zich gedragen en of ze het nieuwe gaas netjes houden, anders worden ze streng toegesproken door Guus. Een mogelijke discussie met Guus? Onmogelijk, dus begin er maar nooit aan, Hooglanders!
Tegen drieën werd het sein “we zijn klaar” geblazen en mochten we de klus wederom meester noemen. Moe maar wel voldaan konden we gezamenlijk even de benen strekken onder het genot van een hapje en drankje. Een belangrijk moment, even ontspannend en de benen strekken gezamenlijk. Praatje met elkaar om even de dag af te sluiten. Vervolgens de boel opgeruimd en uiteindelijk nam een ieder afscheid van elkaar om huiswaarts te keren vanuit een mooie Veluwezoom.
Op de terugweg in de auto, vroeg ik nog aan Bertus of het gelukt was met foto`s maken. "Oh ja hoor", antwoorde hij, "ik heb er een paar gemaakt", zei hij. Oh ja…hoeveel dan?
Uhmmm…zal ik even kijken? Uhhhhh, ruim 300 foto`s was zijn antwoord.
Zijn dat er genoeg denk je….?
Dan zitten er vast wel een paar goede bij voor het verslag was mijn antwoord☺.
